پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ چند مدت قبل شخصی وهابی جمله ای در فیس بوک به عنوان دفاع از محمد بن عبدالوهاب نوشته شده بود و در پاسخ به این سوال جایزه 50 میلیون تومانی قرار داده بود. عنوان سؤال این بود که: «یک جمله از مجموعه کتب محمد بن عبدالوهاب ارایه فرمایید که با قرآن در تضاد باشد؟ لازم به ذکر است این جمله نقل قول و یا روایت نباشد؟»

در پاسخ به این سوال باید گفت که، محمد بن عبدالوهاب در کتاب العقیده خود قائل است که هرکس شفاعت را از غیر خدا درخواست کند، مشرک است و خونش حلال می‌شود. او این‌چنین می‌گوید: «وأن قصدهم الملائكة والأنبياء والأولياء يريدون شفاعتهم والتقرب إلى الله تعالى بهم هو الذي أحل دماءهم وأموالهم.[1] همانا قصد آنان که شفاعت انبیاء و اولیاء و ملائک را دارند و به واسطه این‌ها می‌خواهند به خدا تقرب کنند، این عمل اموال و خونشان را مباح می‌کند».

این فتوا به صراحت مساله شفاعت توسط ملائک،انبیاء و صالحین را رد می‌کند و این کلامی است مخالف با آیات قرآن. قرآن در آیه ای درباره شفاعت ملائکه می‌فرماید:«وَ كمَ مِّن مَّلَكٍ فىِ السَّمَاوَاتِ لَا تُغْنىِ شَفَاعَتهُمْ شَيْا إِلَّا مِن بَعْدِ أَن يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَن يَشَاءُ وَ يَرْضى[نجم/26] و چه بسيار فرشتگان آسمان‌ها كه شفاعت آنها سودى نمى‏‌بخشد مگر پس از آنكه خدا براى هر كس بخواهد و راضى باشد اجازه (شفاعت) دهد! این آیه به صراحت امکان شفاعت توسط ملائکه بیان می‌کند. آیا فتوای محمد بن عبد الوهاب مخالف با قرآن نیست؟ قرآن به صراحت می‌فرماید که ملائکه با اذن خدا می‌توانند شفاعت کنند.

در آیه دیگر درباره شفاعت انبیاء و شهدا  و یا حتی صالحین می‌خوانیم :«يَوْمَئِذ لاَّ تَنفَعُ الشَّفَـعَةُ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَـنُ وَ رَضِىَ لَهُو قَوْلاً [طه/109] در رستاخيز شفاعت كسى درباره كسى مفيد واقع نمى‌شود، مگر شفاعت كسى كه خدا به او اذن دهد و به گفتار او راضى گردد.» با توجه به این آیه، خدا از چه کسانی راضی می‌شود؟ آیا نمی‌توان ادعا کرد که خدا از شهدا، انبیاء و صالحین راضی است؟ چه اشکالی دارد که خدا حق شفاعت را به آن‌ها بدهد، که آن‌ها به اذن خدا شفاعت کنند؟

پی‌نوشت:

[1]. محمد بن عبد الوهاب، مؤلفات محمد بن عبد الوهاب في العقيدة، ج 1، ص 154. دار النشر: جامعة الإمام محمد بن سعود، الرياض