پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ به مناسبت هفته دفاع مقدس به نقش بهائيان در هشت سال جنگ تحميلي به ايران می‌پردازيم؛ نبرد نابرابری كه همه كشورهای قدرتمند دنيا با حمايت از تجاوز عراق، در برابر ايران صف كشيدند.

بهائيان، ايران را كشور موعود خود می‌شمارند. نگاه بهائيان به ايران، مانند نگاه صهیونیسم به فلسطين است. نگاهی كه با تعاليم دوازده‌‌گانه آنان تناقض دارد. بهائيت پيروان خود را از هر گونه تعلق و تعصبي باز می‌دارد، از اين‌رو عباس افندي (دومين سركرده بهائيت)، بهائيان را از تعلق و تعصب به دين، وطن، ناموس و غيره باز داشته و می‌نويسد: «حضرت بهاءالله ما را از هر تعصّبی نجات داد. تعصّبات است که عالم را خراب کرده. هر عداوت و نزاعی و هر کدورت و ابتلائی که در عالم واقع شده يا از تعصّب دينی بوده يا از تعصّب وطنی يا از تعصّب جنسی يا تعصّب سياسی. تعصّب مذموم و مضرّ است، هر نوع باشد. وقتي‌که امر تعصّبات از عالم دور شود آن وقت عالم انسانی نجات يابد. ما برای اين مقصد عزيز می‌کوشيم».[1]

با توجه به اين پيام رسا و روشن، بهائيان نبايد نسبت به ميهن، ناموس، دين و اعتقادات خود تعصب داشته باشند، زيرا تعلق و تعصب، مانع آن مي‌شود كه فرمانبردار محض تشكيلات بيت العدل باشند. تشيكلات بهائيت برای آن كه تسلط كاملی بر اعضای خود داشته باشد، آنان را از هر گونه تعلق و تعصبی باز می‌دارد و بر كلّی بودن آن تأكيد دارد و از ميان چيزی‌هايی كه هر انسانی به آن تعصب دارد، به نكات مثبتش، يعنی دين، ناموس و وطن اشاره می‌كند. حال آن كه تعصب هميشه به معنای خشک انديشی نيست؛ بلكه گاهي به معنای حمايت و غيرت و هواداری است.

تشكيلات بهائيت ترک تعصب را مطلق می‌گويد تا هر گاه كاری از پيروان خود خواست و خلاف عقيده، منافع وطنی يا ناموسی او بود، نتواند نه بگويد و اين گونه منافع تشكيلات تضمين شده باشد. اين پيام تشكيلاتی به همراه شعار عدم دخالت در سياست، ابزاری شد تا بهائيان ترک دفاع از مرز و بوم و وطنشان را توجيه كنند. آری بهائيان در طول هشت سال جنگ تحميلی از هر گونه فعالیتی كه دفاع از كشور به حساب آيد، خودداری كردند، اين در حالی بود كه همه اديان و مذاهب برای دفاع از وطن و ناموسشان راهی جبهه‌های دفاع مقدس شده بودند و با خون خود از مرزهای كشور پاسداری كردند.

مهناز رئوفی، بانوی بازگشته از بهائيت در اين‌باره می‌گويد: «در زمان‌ جنگ‌ [ایران‌ و عراق] وقتی‌ مردم‌ کشته‌ می‌شدند، بهائیان‌ با بی‌رحمی‌ تمام‌ می‌گفتند از این‌ مسلمانان‌ هر چه‌ کشته‌ شود کم‌ است. خصوصاً‌ وقتی‌ رادیوهای‌ خارجی، آمار شهادت‌ رزمندگان‌ را در جبهه‌ها به‌ اطلاع‌ مردم‌ می‌رساندند... با ناسزاگویی‌ به‌ رزمندگان‌ ابراز مسرت‌ و خشنودی‌ می‌کردند. بهائیان‌ در زمان‌ جنگ‌ با کناره‌جویی‌ از شرکت‌ در جبهه‌ها اعلام‌ کردند که‌ مخالف‌ جنگ‌ هستند و به‌ بهانه‌ عدم‌ دخالت‌ در سیاست‌ از به‌ دست‌ گرفتن‌ سلاح‌ امتناع‌ کردند و کوچک ترین‌ فعالیتی‌ برای‌ دفاع‌ از کشور از خود نشان‌ ندادند... آنها که‌ دائماً‌ در کلاس‌ها و مجالس‌ از عشق‌ به‌ عالم‌ بشریت‌ دم‌ می‌زدند، آنان‌ که‌ از الفت‌ و محبت‌ طوری‌ سخن‌ سرایی‌ می‌کردند که‌ گویی‌ برتر و مهربانتر از همه‌ اقشار عالمند، در عمل‌ نه‌ تنها بویی‌ از انسانیت‌ و محبت‌ نبرده‌ بلکه‌ درنده‌خویی‌شان‌ گُل‌ می‌کند و از خبر شهادت‌ جوانان‌ عزیز این‌ مرز و بوم‌ اظهار خوشحالی‌ و مسرت‌ می‌کنند».[2]

كيهان نيز درباره فعاليت بهائيان در هشت سال جنگ تحميلي مي‌نويسد: «در طول سال های دفاع مقدس چنان‌كه از عكا دستور رسيده بود، بهائيان فقط در كار خريد ملک، زمين و آپارتمان بودند، زيرا در دوره جنگ، قيمت آپارتمان و خانه بسيار پايين بود و بازارش رونقی نداشت. در اين سال‌ها آن‌ها سند روی سند می‌گذاشتند، فقط كافي بود كه احساس كنند يک نفر به پول نيازمند است، در چنين حالتی به صورت غيرمحسوس صاحب ملک را دوره می‌كردند و در نهايت خانه‌اش را از چنگش بيرون می‌آوردند. نكته‌ای كه جاي تأمل دارد اين است كه از اسرائيل فرمان رسيده بود كه فقط زمين‌ها، املاک و آپارتمان‌های مسلمانان را بخريد و از بهايی و كليمی خريد نكنيد».[3]

پانوشت:
1. کتاب پیام ملکوت، اثر اشراق خاوری، ص 99.
2. تبيان.
3. روزنامه كيهان، ش 19143، ت 6/5/87، ص 8.
منبع: پايگاه جامع شناخت بهائيت