یکسال قبل از فتح مکه، در سال هفتم هجرت که بر اساس صلح حدیبیه، مسلمانان اجازه برگزاری مناسک عمره داشتند، پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) همراه دو هزار مسلمان، از مدینه به سوی مکه حرکت کردند؛ در مسجد شجره مُحرم شدند و با شکوه وارد مکه گردیدند و به طواف کعبه پرداختند. ابهت مسلمانان، دیدگان مشرکین مکه را خیره کرد؛ در این موقعیت حساس سیاسی، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به اصحاب فرمود: «شانه‌های خود را عریان کنید و به گونه‌ای طواف کنید تا مشرکان پوست و بازوان قوی شما را بنگرند.» مسلمانان، اینگونه طواف می‌کردند و هرگاه لبیّک گفتن مسلمانان قطع می‌شد، یکی از مسلمانان به نام عبداللّه بن رواحه، در حالی‌که شمشیرش را حمایل کرده بود، به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) اشاره می‌کرد و چنین رجز می‌خواند: «ای کافرزادگان! راه را بر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بگشایید و بدانید که همه سعادت در پذیرش رسالت پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فراهم می‌شود؛ پروردگارا! من به گفته آن حضرت ایمان دارم و حق را در پذیرش فرمانش می‌نگرم.»