پاسخ امام (ع) به کسانی که می گفتند به عراق نرود امام (ع) درپاسخ افرادی که حضرت را از رفتن به سمت عراق (کوفه) نهی می کردند اشعار زیر را می خواند: سامضی ومابالموت عار علی الفتی اذا مانوی حقا وجاهد مسلما وواسی الرجال الصالحین بنفسه وفارق مثبورا وخالف مجرما اقدم نفسی لا ارید بقائها لتلقی خمیسا وی الهیاج عرمرما فان عشت لم اندم وان مت لم الم کفی بک ذلا ان تعیش وترغما به من می گویید نرو ، ولی خواهم رفت ، می گویید کشته می شوم ، مگر مردن برای یک جوانمرد ننگ است ( مردن آن وقت ننگ است که هدف انسان پست باشد وبخواهد برای آقایی وریاست کشته شود که می گویند به هدفش نرسید.) اما برای کسی که برای اعلای کلمه حق ودر راه حق کشته می شود که ننگ نیست. چرا که در راهی قدم بر می دارد که صالحین وشایستگان بندگان خدا قدم برداشته اند. پس چون در راهی قدم بر می دارد که با یک آدم هلاک شده بدبخت وگناهکار مثل یزید مخالفت می کند بگذار کشته شود. دو راه وجود ندارد یا زنده می مانم ویا کشته می شوم . اگر زنده ماندم کسی نمی گوید چرا زنده ماندی واگر در این راه کشته شوم احدی در دنیا مرا ملامت نخواهد کرد .اکر بداند من در چه راهی رفتم . برای بدبختی وذلت تو کافی است که زندگی بکنی اما دماغت را به خاک بمالند ولذا درپایان یکی از خطابه های شان می فرماید: انی لا اری الموت الا سعاده ولا الحیوه مع الظالمین الا برما من مردن را برای خودم سعادت می دانم وزندگی با ستمگران را موجب ملامت مبی بینم ( وزندگی با ستمگران را جز ملامت نمی بینم.)