آنچه روشن است اینکه جناب سعید از سر خشم و کینه و غضب، چنان به ریخته که چشمانشان دیگر توان خواندن کلمات را هم ندارد. 1. حضور در یک نبرد، لزوما به معنی قاتل بودن شخص نیست. این را باید بفهمید. تعدادی از کسانی که در فتح ایران حاضر بودند، نه به قصد قتل و غارت و عقده گشایی بلکه به قصد در هم شکستن حکومت سراسر نکبتِ انتهای دوران ساسانی و ترویج اسلام به ایران آمدند. هرچند کسی که از سر کینه چشم خود را بر حقیقت بسته توان درک این موضع بدیهی و روشن را ندارد. 2. اگر از کشته شدن ایرانیان ناراحتید (که نیستید و یقیناً دروغ میگویید) پس چرا برای کشته شدن کافران سیستان به دست بعقوب لیث ناراحت نیستید؟ (سند: محمد بن على بن محمد شبانكاره‌اى‏، مجمع الانساب‏، تصحیح مير هاشم محدث‏، تهران: انتشارات امیرکبیر، 1381، ج 2، ص 19.) چرا از کشتار ایرانیان بسیار به دست داریوش (که در کتیبه بیستون آمده است) ناراحت نیستید؟ پس دلسوزی ما برای ایرانیانی که به دست عمر بن خطاب کشته شدند، حقیقی نیست. بلکه اشک تمساح است. 3. مطمئن باشید که مردم بومی از محمد بن جعفر، خیر و برکت دیدند که چنین برای او ارزش قائلند. از سویی مطمئن باشید که اگر اندکی از این خیر و برکت را از سوی یعقوب لیث میدیدند، هرآینه برای او هم جانفشانی میکردند. مگر اینکه شما بومیان منطقه را افرادی نادان و ابله بدانید که آن بحثی جداست! 4. اینکه عده ای یعقوب و محمد بن جعفر را در مقابل هم و در یک جبهه همزمان قرار میدهند (و ما دروغ بودن این مسئله را افشا کردیم) و شما به راحتی از کنار آن عبور میکنید خود نشانگر ضعف منطقی افراد بهانه گیر است.