صادق هدایت از پارانویا رنج می برد. درست مثل خیلی از شبه روشنفکران دیگر مثل کافکا، همینگوی و حتی فروید...از توهم توطئه...و مثل همانها به زندگی اش پایان داد. واقعا چنین عنصری حتی قابلیت نقد منفی هم ندارد. اگر خودش به شهوت پرستی مبتلا نبود حاضر نمی شد چنین ادبیات ناپاکی را در آثارش به کار گیرد حتی برای تخریب امثال حاجی آقا.. ...آثارش پر از تاریکی و سیاهنمایی است با قلمی به شدت بی حیا و ناپاک