سلام در این که بسیاری از صوفیه و بزرگان آنها شیطان رو ستایش می کنند شکی نیست چون آثارشون پر است از تحسین عمل شیطان یا عذر آوردن برای گناه شیطان. بسیاری از بزرگان نامدار صوفیه قدیم همچون حلاج، خرقانی، غزالی با تعاریف و تعابیر مختلف از شیطان دفاع کرده و او را پاک و مطهر جلوه دادن. مثلاً احمد غزالی اولین دشمن خداوند متعال را «سید الموحدین» لقب می‌دهد. [احمد غزالی، مجموعه آثار فارسی، ص 60] عین القضات همدانی از بزرگان صوفیه شاید بیشترین دفاع رو از شیطان داره و مدام در آثارش سنگ شیطان رو به سینه می زنه. عین القضات درباره شیطان و عملش میگوید:گیرم که خلق را، اضلال ابلیس کند. ابلیس را بدین صفت که آفرید؟ دریغا گناه خود همه از اوست، کسی را چه گناه باشد؟!» [عین القضات همدانی، تمهیدات، ص 188] در اینجا عین القضات گناه شیطان را (نعوذبالله) از خود خداوند متعال می‌داند، زیرا شیطان را آفریده‌ای به شمار آورده است که خداوند متعال این صفت را در او قرار داد و باعث شد به عشق خداوند متعال مرتکب این گناه شود. عین القضات، شیطان را معلم ملائکه و مظهر جلال خداوند متعال معرفی کرده است [عین القضات همدانی، تمهیدات، ص 212 و 213] غزالی هم میگه: در کل، وجود کسی که بتواند حدیث ابلیس را بشنود، چه برسد به فهمیدن اسرارش، به‌غایت عزیز است... و کجا شخص عوام می‌فهمد حدیث کسی که خواص خواص، بوی خاک قدم وی نشنیدند.» [احمد غزالی، مجموعه آثار فارسی، ص 416 و 417] اگر اینها ستایش شیطان و عذر آوری برای عمل شیطان نیست پس چیه؟