سلام میرزا عباس گرامی؛ فرمودید: «منظور این بزرگواران این بوده که در هر زمانی علمایی هستند که واسطه بین مردم و امام هستند و باید مسایل خود را از آنها اخذ کرد» خوب اگر چنین است پس بدانید که در عصر غیبت تامه هیچ عالمی به صورت معین واسطه بین امام و امت نیست. بلکه فقها نواب عام هستند، که از قرار معلوم شما همین نواب عام را به بی تقوایی و فتوای بدون تفکر متهم میکنید و میگویید: «علمایی و مراجعی که بدون مطالعه و به صرف شنیدها همین تعبیر را استفاده کرده» در حالیکه میدانیم مراجع شیعه برای یک فتوای ساده کلی مراجعه قرآنی و حدیثی و پژوهش دارند. رکن رابع در عصر غیبت تامه در کدام حدیث صحیح بیان شده است؟