جنديشاپور دانشگاهي بود كه اكثر دانشمندان آن اهل بابِل و روم بودند. ساسانيان نيز به جنديشاپور به چشم كشتارگاه (سلاخ خانه) نگاه ميكردند، نه يك مركز علمي. نشانه اش زنده زنده پوست كندن ماني به دستور شاه زرتشتي در جنديشاپور و آويزان كردن او از دروازه اين مركز فرهنگي (!)