ادامه== یافته های باستانشناسی درباره-ی عربستان چه میگویند؟ پرفسور کون، Prof. Coon، میگوید: «مُسلمانان بدنام هَستند، زیرا هیچ گرایشی به نگهداری از تاریخ عربستان در دورانِ بُت پرستی نشان نمیدهند و دوست دارند که زمانِ رویدادها و آن بخش از گُذشتهنگاریِ عربستانِ پیش از اسلام را دستکاری کُنند که امکان برجای ماندن را به آنها داده اند.» در سده-ی نوزدهم، آمود، هالوی و گالسر، Amaud, Halevy and Glaser، به نیمروز (جنوب) عربستان رفتند و هزاران سنگ نبشته از خاندانِ صابئین، مینائین و کاتابانیان، Sabean, Minaean, and Qatabanian، را از زیر خاک بیرون آوردند که بیدرنگ ترجمه شُدند.در دهه-ی 1940، باستانشناسانی همانندِ تامپسون و کون، Thompson and Coon، چند کشف شگفت انگیزی در عربستان کردند. در دهه-ی 1950، فیلیپ، آلبرایت، باور، Phillips, Albright, Bower، و دیگران جایگاه هایی را در کاتابان، تیمنا و ماریب،Qataban, Timna, Marib {ماریبپایتخت باستانی شبا،Sheba} خاکپرداری کردند؛ هزاران سنگنبشه از دیوارها، کوهپایه ها در شمال عربستان، همچنین گردآوری شُد. بخشش ها و آوندهایِ (ظرف های) نذری که در آیین پرستش «دخُتران الله» بکار بُرده میشُدند، همچنین یافته شُدند. سه دُختر الله، لات، عزی و منات گاهی با الله خُدای ماه نگارش میشُدند، درحالیکه نمادِ هلال ماه بالای سر آنها بود. باستانشناسی نشان میدهد که دین گُسترده و چیره در عربستان آیین ماه پرستی بود.در دورانِ باستان، نابُنیدوس، Nabonidus، (539-555 پیش از زایش مسیح)، واپسین پادشاه بابل، شهر تیما، Tayma، در عربستان را به نام کانون پرستش خُدای ماه ساخت. سگال، Segall، میگوید « در آیین ستاره پرستی در جنوب عربستان، پرستش خُدای ماه پیوسته با شیوه های گوناگون گُسترده و چیره بوده است.» بسیاری از پژوهشگران نیز اشاره کرده اند که نام خُدای ماه «سین، Sin » بخشی از واژه های عربی همانند «سینایی، Sinai »، شده است که معنی آن «سرزمین سین» میشود. هنگامیکه آوازه-ی آیین ماه پرستی در جاهای دیگر رو به کاهش گذاشت، عرب ها به باورشان پایبند ماندند که میگفت «خُدای ماه بُزرگترین خُدایان است.» در حالیکه عرب ها 360 بُت را در کعبه-یِ مکه پرستش میکردند، خُدای ماه سرکرده-ی همه-ی خُدایان بود. راستی این است که شهر مکه با این هدف ساخته شُد که زیارتگاهی برای خُدای ماه باشد. (ادامه دارد...)