... کلیّاتی در مورد جایگاه کلمات در نظام عالم که در این وبلاگ آمده است : " اگر مقوله کلمات در نظام فکری آقای یعقوبی بسیار پررنگ است، به این خاطر است که خداوند برای کلمات جایگاه بسیار بالایی قرار داده و مقوله کلمات در قرآن بسیار پررنگ است. بهترین مخلوقات خداوند مادون اهل بیت(ع)، انبیاء(ع) هستند و در بین انبیاء، رسولان(ع) و در بین رسولان، اولوالعزم من الرسل(ع)؛ وقتی فضای تربیتی و زندگی این بزرگواران را دنبال می کنیم، خداوند در قرآن زندگی کلماتی ایشان را بسیار به رخ می کشد. شما سیر زندگی این بزرگواران را از آدم(ع) دنبال کنید. خداوند در ابتدا تمام اسماء را به ایشان تعلیم می دهد ولی بیشتر از هفت ساعت در بهشت دوام نمی آورد. سپس خداوند با القاء کلمات این ماجرا را برای ایشان جبران می کند. یعنی اولین معرفتی که در زمین و بعد از هبوط خداوند بر آدم(ع) جاری می کند، القاء کلمات است. همه به خوردن از درخت منهیه گیر می هند و از منظر خودشان به محاکمه و سرزنش یکی از بهترین رسولان الهی می پردازند ولی بیش از ششصد سال زندگی کلماتی آدم(ع) بعد از هبوط، برای هیچ کس جلب توجه نمی کند، زیرا مقوله کلمات در نظام فکریشان جایگاهی ندارد! بعد از آدم(ع)، به استناد آیه «وَ لَقَدْ سَبَقَتْ کَلِمَتُنا لِعِبادِنَا الْمُرْسَلينَ»[1] کلمات به سمت نوح(ع) سبقت می گیرند و ثمره زندگی کلماتی ایشان، طوفان نوح(ع) است که باعث تحولات عظیمی در محدوده آسمان ها و زمین شد. سپس سیر کلمات به سمت ابراهیم(ع) کشیده می شود. ابراهیمی که در سیزده سالگی به ملکوت برده می شود و به یقین می رسد، از آن به بعد تا سن پیری سیر تربیت کلماتی ایشان و ابتلای این بزرگوار به کلمات ادامه پیدا می کند تا اینکه در اواخر عمر شریفشان، این تربیت ها به صورت تام جاری می شود و خداوند ایشان را به عنوان امام بر ناس معرفی می کنند: «وَ إِذِ ابْتَلي إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنّي جاعِلُکَ لِلنّاسِ إِمامًا»[2] یعنی مسیر امام شدن، مسیر ابتلاء به کلمات است! ماجرا به موسی(ع) می رسد. خداوند ایشان را به عنوان «کلیم» معرفی می کند. اگر کلیم را به این معنا بگیریم که خداوند با او صحبت کرد، خب خداوند با تمام انبیاء(ع) صحبت کرد و خیلی هم صحبت کرد پس چرا فقط موسی(ع) کلیم شد؟ کلیم یعنی چشمۀ کلمات! موسی(ع) آنقدر تربیت شده است و آنقدر بالا برده شده که خودش چشمه ای برای جریان کلمات به سمت عمق شده است، به طوری که خداوند کتاب موسی(ع)، یعنی تمام صادره های ایشان را در دو واژه امامت و رحمت معرفی می کند، که هر دو جزء کلمات هستند. نوبت به اولوالعزم بعدی که می رسد، قبل از ولادتشان، به مادر بزرگوارشان حضرت مریم(س) بشارت داده می شود که: «يا مَرْيَمُ إِنَّ اللّهَ يُبَشِّرُکِ بِکَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسيحُ عيسَي ابْنُ مَرْيَمَ»؛[3] یعنی اگر ابراهیم(ع) به کلمات مبتلا شد، اگر موسی(ع) چشمه کلمات شد، این بار خود یک کلمه می خواهد در قالب بشری که در دنیا اسمش عیسی(ع) است به عمق بیاید! و وقتی سید ما رسول الله(ص) پا به دنیا می گذارند، خداوند می فرماید: «وَ تَمَّتْ کَلِمَةُ رَبِّکَ صِدْقًا وَ عَدْلاً» و نیز در حدیث داریم که وقتی اهل بیت(ع) به دنیا می آمدند بر روی شانه راست یا بین دو کتف این بزرگواران همین آیه نوشته شده است! و نیز در آیات قرآن آمده است که: «کَلِمَةُ اللّهِ هِيَ الْعُلْيا»! یعنی عالی ترین مقوله در عالم هستی کلمۀالله است! نه اسم الله.[4] و نیز در قرآن آمده است که: «وَ يُحِقُّ اللّهُ الْحَقَّ بِکَلِماتِهِ»،[5] یعنی خداوند به وسیله کلماتش احقاق حق می کند! یعنی هر کس می خواهد سرباز جبهه حق باشد و احقاق حق کند که طبق احادیث اهل بیت(ع) یکی از بارزترین مصادیق احقاق حق، ظهور مولایمان امام زمان(عج) هست، باید کلماتی باشد یا به شجره کلمات متصل باشد! و نیز در قرآن آمده است که: «أَ لَمْ تَرَ کَيْفَ ضَرَبَ اللّهُ مَثَلاً کَلِمَةً طَيِّبَةً کَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ»،[6] خداوند نظام کلمات در عالم را نظامی شجره ای معرفی کرده است! آیا برای آقای حجامی و امثال ایشان دلیلی محکم تر نیاز است آورده شود تا باور کنند پرداختن به کلمات و نظام کلماتی قابل اعتناست و ما به عنوان یک شیعه بسیار نیاز داریم به این ماجرا بپردازیم؟! آیا این موضوعات مطروحه در مباحث نظام عالم و نظام بشر که گزیده ای بسیار خلاصه شده و ناقص از آن مطرح شد، قابل اعتنا نبود که آقای حجامی تنها به ذکر یک خاطره از آن بسنده کرده و حتی آن را هم نفهمیدند " در مورد روایت مطرح شده از امام حسین صلوات الله علیه باید گفت اهل بیت در سطح عقول افراد با ایشان صحبت می کردند به تاسی از رسول اگرم صل الله علیه و آله؛ شاید نیازی نبوده که به آن مخاطب توضیح می دادند ، برای بچه ی 5ساله همانطور که برای 18ساله تعریف می کنند ، تعریف نمی کنند !