سلام. 1. در دو موقعیت متفاوت، دو رفتار متفاوت هم لازم است. در زمان عمر بن خطاب، نهال اسلام هنوز نوپا بود. ولی در زمان امام حسین، قلمرو اسلام از افریقا به ترکستان می‌رسید. درخت اسلام در حال تنومند شدن بود. دیگر اینکه عمر به ظواهر اسلام عمل میکرد و مدعی دفاع از اسلام بود. ولی یزید بالکُل منکر اسلام شده بود. عملا شراب میخورد و نماز را ترک میکرد و در حال مستی، خدا و رسول را انکار میکرد. پس اینکه رفتار اهل بیت در دو زمان، اندکی متفاوت باشد امری صحیح است. 2. اهل بیت در همان زمان عمر بن خطاب هم بارها واکنش نشان داده بودند. یکی از بهترین واکنش‌ها، عدم حضور اهل بیت (به صورت شخصی) در فتوحات بود. دیگر واکنش، خطبه امیرالمؤمنین درباره خلفا است (مشهور به خطبه شقشقیه) که آنجا حضرت، شخص عمر را خشناء به معنی خشن و نامتعادل معرفی میکند و از رفتارهای زشت او در زمان خلافت که مایه آبروریزی بود انتقاد میکند. دیگر اینکه حضرت علی در زمان ورود اسراء ایرانی به مدینه، اجازه ندادند که شاهزادگان و نجیب‌زادگان تحقیر شوند. اسیران طبقات پایین هم به حضرت علی ارادت داشتند. نمونه‌اش دفاع مولا علی (ع) از هرمزان است که در منابع تاریخی آمده است. بخوانید [در کامنت بعدی]