جامعه ایران باستان مثل جامعه هند یک جامعه طبقاتی بوده است و در این شکی نیست، در آن دوره تقریبا در همه دنیا چنین نظامی کمابیش وجود داشته است و اتفاقا نظام طبقاتی چیز بدی نیست. به شرط آن که به صورتی بسته نشود که شما نتوانید رشد کنید، چون هویت اجتماعی ما را طبقه ما تعیین می کند و جامعه بدون طبقه یعنی هرج و مرج، یعنی وضع امروز ایران که مشتی بی لیاقت با یکدیگر شبکه ای از فساد راه می اندازند و نظم طبیعی جامعه را مختل می کنند. در حالیکه یک جامعه سالم طبقات مشخصی دارد و مثلا حکومت کردن از آن نخبگان است. حتی در نظام‌های دموکراتیک هم این نظام طبقاتی با انواع و اقسام روش‌ها مثل سندیکاها و احزاب دیده می‌شود. پس طبقاتی بودن جامعه عیب نیست. از سوی دیگر خود سادات و فرزندان پیامبر در طول تاریخ جوامع اسلامی خود را خاندان شرفا می‌دانستند و هنوز هم به نوعی می‌دانند و از خزانه دربار حقوق میگرفتند و نقیب مخصوص داشتند فقط و فقط به دلیل وراثت و اسناد آن هم موجود است. حتی امام علی در یکی از سخنرانی‌های خود از صفت فرزند جولاهه به معنی بافنده برای تحقیر مخالفان خود استفاده کرده که نشان می دهد خود را از طبقه ممتازتری از یک فردی که کار یدی می کرده می دانسته. پس او هم به نوعی درگیر نظام طبقاتی مورثی بوده است. وانگهی ایرانیان آنچنان دلبسته نظم جامعه ساسانی بودند که حداقل تا پایان قرن سوم آن طبقات باقی ماندند که در انتقال ارزش‌های ایرانی به دوره اسلامی نقش بسیاری داشتند.