پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با یکی از باستانگرها گفتگو می‌کردم. می‌گفت «آخوندها در تاریخ ایران هیچ کار مثبتی انجام ندادند!» گفتم: این قدر از روی کینه و خشم قضاوت نکنید. بسیاری از کانال‌ها و پیج‌های مجازی تلاش می‌کنند نقاط سیاه و خاکستری را در بوق و کرنا کرده و نقاط مثبت و روشن را از شما مخفی کنند. تا به شما حس بدبختی القاء و این گونه شما را عصبانی کنند. در همین دفاع مقدس، حدود 3500 روحانی شهید داشتیم و طلبه‌ها در بسیاری از امور خیر، پیش‌قدم هستند. مثلاً در همین ماجرای سیل گلستان و پل‌دختر و... که بسیاری از طلاب و روحانیون، بی‌منت برای خدمت به مردم حرکت کردند. اما این تقدیر خداست که بیشتر طلبه‌ها و روحانیون، هم در مواقع حساس، در کارهای خیر پیشقدم باشند و هم زخم زبان و حرف ناحق بشنوند و البته چون این‌ها در راه خدا صبر می‌کنند قلب‌هایشان متبرّک است. اما بعد... این آخوندها بودند که سال‌ها در برابر استعمار، برای حفظ استقلال کشور مبارزه کردند. از میرزای شیرازی تا میرزا کوچک خان جنگلی همه آخوند بودند. این آخوندها بودند که سرمایه فقهی و حدیثی شیعه را حفظ کردند و نگذاشتند سیره اهل‌بیت در تاخت و تاز دشمنان و در جنگ‌ها، نابود شود. اکثر بزرگان تاریخ ایران در علم و ادب و فرهنگ، آخوند بودند. این روحانیون مسلمان بودند که علم و دانش را در ایران و جهان شکوفا کردند. مثلاً: خواجه نصیر الدین طوسی!

خواجه نصیر الدین طوسی، شاعر، فیلسوف، ستاره‌شناس، ریاضی‌دان، پزشک و معمار ایرانی در قرن هفتم بود. او رصدخانه مراغه (پیشرفته ترین رصدخانه جهان در عصر خود) را بنا کرد. همچنین کتابخانه‌ای ساخت که 40 هزار نسخه کتاب در آن وجود داشت و در عصر خود بزرگترین کتابحانه جهان محسوب می‌شد. آثار او در ریاضیات، مثلثات و... تأثیر شگرفی بر پیشرفت تکنولوژی در اروپا گذاشت. اما او قبل از هر چیزی یک فقیه و یک عالم دینی بود. او پیرو مذهب شیعه 12 امامی بود و کتاب تجرید الاعتقاد را در راستای تبلیغ عقائد شیعه نوشت که این کتاب، از منابع درسی حوزه‌های علمیه شیعه است. همچنین کتاب‌ قواعد العقاید و جواهر الفرائض و شرح اصول کافی و بیش از 20 کتاب و رساله دیگر را در باب ترویج مذهب شیعه نوشت. 

او سالیانی طولانی، در حوزه‌های علمیه نیشابور، قم، نجف تدریس کرد و پیش از مرگ وصیت کرد که در کاظمین زیر پای امام موسی کاظم و امام جواد (علیهما السلام) دفن و روی سنگ قبرش این آیه قرآن نوشته شود:  وَكَلْبُهُم بَاسِطٌ ذِرَاعَيْهِ بِالْوَصِيدِ (کهف:18) یعنی همانطور که سگ اصحاب کهف، پاسبان و خادم اولیای خدا بود، من نیز پاسبان مکتب اهل بیت هستم.