پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- بنا بر افسانه‌های اهل حق، سلطان اسحاق بعد از فوت پدر خود، به خاطر اختلافاتی که با برادران ناتنی خود داشت، همراه با چند نفر از یارانش، از روستای «بَرْزَنْجِه»ی کردستان عراق، به سمت منطقه «پِرْدِیْوَر» در شهر «نوسود» از توابع شهرستان «پاوه» در استان کرمانشاه، مهاجرت نمود و مورد تعقیب برادران خود با سپاهی از ایلات کرُد، بنام «چِیچَک»، قرار می‌گیرد و سه روز در غاری به نام «مِرنو» پناه می‌برد و بعد سه روز که نجات پیدا می‌کند، به شکرانه نجات خود و یارانش سه روز روزه موسوم به «روزه مِرنو» را بر پیروانش مقرر می‌کند. [تذکرة الاعلی، ص 73] اما درباره سپاه «چیچک» نکاتی باید مورد توجه قرار گیرد که اصل وجود این جریان را به باطل می‌کند:
اولاً: وجود چنین سپاهی در میان ایلات کُرد، که برخی از منابع اهل حق آن را پنجاه تا شصت هزار نفر معرفی می‌کنند، در آن زمان بعید است. ثانیاً: «چیچک» واژه‌ای ترکی به معنای «آبله» است که احتمال دارد با توجه به لشکرکشی مغول به سرزمین‌های اسلامی و هنگام عبور از منطقه کردستان به مرض آبله، مبتلا شده باشند و در بین آنها شیوع پیداکرده باشد. [نهضت علویان زاگرس، صص 85-83] مطالب مذکور افسانه‌سازی و جعلی بودن سپاه «چیچک» را در فرقه اهل حق نمایان می‌کند.

پی‌نوشت:  
سلطانی، محمدعلی، قیام و نهضت علویان زاگرس یا تاریخ تحلیلی اهل حق، ج 1، تهران، سُها، بی‌تا، صص 85-83  
حسینی، سید محمد، دیوان گَوره، چاپ اول، کرمانشاه، باغ نی، 1387، صص 571-570  
ایوانف، مجموعه رسایل و اشعار اهل حق تذکرة الاعلی، بمبئی، انتشارات انجمن اسماعیلی، 1950، صص 73-68