پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در سال 96، یک زن شوهردار (ز.الف) با پسری دوست شده؛ سپس با اسلحه، شوهرش را به قتل می‌رساند. تیم صلح و سازش قوه قضاییه، به مدت 3 سال، در پی کسب رضایت از اولیا دم بود، ولی ناموفق ماند. پس به درخواست اولیای دم، قاتل محکوم به قصاص و حکم اجرا می‌شود. همان روز، رسانه‌های انگلیسی (بی‌بی‌سی، منوتو و...) شایعه کردند که این زن پیش از اعدام، سکته کرده بود و نظام، جسد بی‌جان او به دار آویخت!

اما بهتر است بدانیم که انگلیس، خود رکورددار قتل‌عام بی‌گناهان در جهان است![1] ولی بوقچی‌هایش به اعدام یک مجرم ایراد می‌گیرند!

ضمن اینکه اعدام مُرده در فرهنگ ایرانی هم اشکال ندارد. طبق قوانین عصر ساسانی، مجازاتی به نام 9 مرگ وجود داشت که ابتدا مجرمین را تا حد مرگ کتک می‌زدند. سپس در چند مرحله اعضای بدن او را می‌بریدند تا زجرکش شود. پس از اینکه جان می‌داد، سرش را از بدن جدا می‌کردند.[2] اعدام مانی، یک نمونه دیگر از این قضیه است. موبدان زرتشتی به همدستی پادشاه ساسانی، مانی را به قتل رسانده، او را پوست کندند. سپس پوستش را پر از کاه کرده و از دروازه شهر جندیشاپور به دار آویختند.[3]

پی‌نوشت:

[1]. بنگرید به مشرق نیوز، عنوان نوشتار: «مروری بر چهارصد سال جنایات بریتانیای کبیر»
[2]. آرتور کریستن سن، ایران در زمان ساسانیان، ترجمه رشید یاسمی، تهران: دنیای کتاب، 1368، ص 416.
[3]. میترا مهرآبادی، شاهنامه کامل فردوسی به نثر پارسی، تهران: انتشارات روزگار، ج 2، ص 887. حسن پیرنیا، تاریخ ایران باستان، تهران: دنیاى کتاب‏، ج‏ 4، ص 2897. آرتور كرستين سن، ايران در زمان ساسانيان، ترجمه رشيد ياسمى،‏ تهران: دنياى كتاب، 1368، ‏ص 283. سر جان ملكم، تاريخ كامل ايران‏، ترجمه ميرزا اسماعيل حيرت‏، انتشارات افسون‏، تهران‏، 1380، ج‏ 1، ص 65. سرپرسى سايكس، تاريخ ايران‏، ترجمه سيد محمد تقى فخر داعى گيلانى‏، تهران: نشر افسون‏، ، 1380، ج‏ 1، ص 551.