پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حکیم ابوالقاسم فردوسی در شاهنامه می‌گوید کی‌کاووس (پادشاه ایران) به فرمانده لشکرش: گیو (Giv) فرمان داد: به همراه سربازانش به شهر مازندران بتاز و تمام مردم آن، از پیر و جوان را قتل عام کن و همه‌ی آبادی‌ها را به آتش بکش تا خبر آمدنِ ما به دیوها برسد:

هر آن‌كس كه بينى ز پير و جوان
تنى كن كه با او نباشد روان‏

و زو هرچ آباد بينى بسوز
شب آور بجايى كه باشى بروز

گیو با یاران خود، به مازندران تاخت و آبادی‌ها را غارت و شهر را ویران کرد و مردمان را کشت. حتی به زنان و کودکان نیز رحم نکرد و همه را از دم تیغ گذراند:

زن و كودك و مرد با دستوار
نيافت از سر تيغ او زينهار‏

همى كرد غارت همى سوخت شهر  
بپالود بر جاى ترياک زهر

در ادامه کی کاووس دستور داد بدن شاه مازندران را با تیغ تکه تکه کنند:

بدژخيم فرمود تا تيغ تيز
بگيرد كند تنش را ريز ريز

سپس فرمان داد تا هر چه در جایگاه لشکر مازندران هست (از گنج و گوهر) را به غنیمت بگیرند. پس مازندران به سرزمین ایران افزوده شد.

یک اشکال و پاسخ: ممکن است برخی بگویند: طبق شاهنامه، مازندران جایگاه دیوها بوده. پس این‌هایی که کشته و غارت شدند، دیو بودند. نه انسان‌. پاسخ می‌دهیم: اولاً طبق شاهنامه، دیوها بر مازندران مسلط بودند. نه اینکه اهالی مازندران همه دیو باشند. خُب می‌بینیم که کِی‌کاووس به گیو دستور داد هر کس که دیدی را بکش و هیچ کسی را زنده نگذار: «هر آنكس كه بينى ز پير و جوان، تنى كن كه با او نباشد روان‏». ثانیاً طبق شاهنامه، هرچند دیوها بر مردم سُلطه داشتند، لیکن خودشان در بیرون شهرها و درون دهارها (غارها) زندگی می‌کردند و این مردم بودند که در شهرها می‌زیستند. ثالثاً کِی‌کاووس (پادشاه ایران) به گیو دستور می‌دهد مرم را قتل عام کن تا دیوها از آمدن ما با خبر شوند: «چنين تا بديوان رسد آگهى».

حکیم فردوسی، به روشنی، منصفانه، واقعیت را بیان کرده؛ حقیقت را به پای تعصبات ناسیونالیستی ذبح نمی‌کند.