پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از اعتقادات شیعه این است که بهترین نقطه روی زمین و برترین مقدسات مسلمانان کعبه معظمه است و این اعتقاد را نه تنها علمای شیعه در کتب خود نوشته‌اند، بلکه عوام الناس شیعه هم به آن ملتزم هستند، اما علمای اهل‌سنت احادیث را جعل و نقل می‌کنند و آن را به شیعیان نسبت می‌دهند که شیعیان می‌خواهند با هر وسیله‌ی ممکن دل مردم را از کعبه دور کنند و قبر امام حسین را افضل از کعبه معرفی کنند، تا با این وسیله میان مسلمانان تفرقه ایجاد کنند. لذا برخی از علمای وهابی مانند قفاری در کتاب خود به راحتی به شیعیان تهمت و افتراء می‌زند و می‌گوید: اگر فضیلت کربلا به وجود بدن امام حسین است، پس چرا مدینه که بدن پیامبر در آن قرار دارد افضل نیست و از اینجا معلوم می‌شود که هدف شیعیان تقدیس امام حسین نیست، بلکه هدف آنان خراب کردن دین است و شیعیان که این‌ها را جعل کرده‌اند نه عقل دارند و نه دین، و سخنان آنان قابل پاسخ عقلی نیست و بیشتر به هذیان و سخن دیوانگان شباهت دارد و اگر در کتب معتبر آنان نبود من ذکر نمی‌کردم...[1]

ما در جواب علمای اهل‌سنت که این گونه اعتقاد نسبت به شیعیان دارند، خصوصاً این عالم سنی وهابی باید بگوئیم ظاهراً هذیانگویی و بی‌عقلی از خود اوست، چرا که آنچه در کتاب‌های شیعه درباره معرفی بهترین مکان‌ها آمده است این است: شیخ صدوق در روایت صحیحه نقل کرده از امام صادق (علیه السلام) که فرمودند: «أحبّ الأرض إلی الله تعالی مکة و ما تربة أحب إلی الله عزوجل من تربتها و لاحجر أحب الی الله من حجرها و لاشجر أحبّ إلی الله من شجرها و لاجبال أحبّ إلی الله من جبالها و لا ماء أحب إلی الله من ماءها.[2] یعنی محبوب‌ترین زمین نزد خدا مکه است و نیست تربت و خاکی محبوبتر از تربت مکه نزد خدا و نیست سنگی محبوبتر نزد خدا از سنگ مکه و نیست درختی محبوبتر نزد خدا از درخت مکه و نیست کوهی محبوبتر از کوه مکه نزد خدا و نیست آبی محبوبتر از آب مکه نزد خدا».[2]

و یا در همین کتاب روایتی از امام صادق (علیه السلام) وارد شده که فرمود: «إن الله تعالی اختار من کل شیء شیئاً، و اختار من الأرض موضع الکعبة.[3] یعنی خداوند اختیار کرد از هر شیء چیزی را و اختیار کرد بر روی زمین مکان مکه را.»

از این گونه روایات فراوان در کتب شیعه وجود دارد و اینها دلالت می‌کند که کعبه معظمه افضل مکان‌های روی زمین است و همچنین علمای شیعه هم به آن معتقدند و در کتب خود آن را ذکر کرده‌اند از جمله صدر المتألهین ملاصدرای شیرازی می‌فرماید: «الکعبة‌ بیت الله و أشرف بقاع الأرض التی فیها یعبد الله.[4] یعنی کعبه خانه خدا است و بهترین مکانی است روی زمین که در آن عبادت خدا می‌شود.» و یا شهید اول فرموده است: «مذهب اصحاب ما آن است که مکه اشرف و افضل مکان‌های روی زمین است، و عده‌ی زیادی از اهل‌سنت نیز این عقیده را دارند، ولی برخی از آنان مانند مالک و عده‌ای دیگر مدینه را بر مکه مقدم داشته‌اند.[5] بعد ایشان در دنباله سخن خود می‌گوید: «گر چه روضه رسول خدا افضل مکان‌‌های مدینه است،‌ ولی بر مکه ترجیح ندارد، اما اهل‌سنت در کتاب خود مانند سیره حلبیه که ایشان یکی دیگر از علمای بزرگ اهل‌سنت است وارد شده که می‌گوید: اجماع داریم بر اینکه مدفن پیامبر اکرم حتی از موضع کعبه و بلکه از عرش خداوند نیز افضل است».[6] پس تنها اختلاف در میان اهل سنت است به اینکه مکه افضل است یا مدینه. و از طرف دیگر تمام فقهای شیعه فتوا داده‌اند که نماز خواندن در مسجد الحرام ثوابش از نماز خواندن در هر مکان دیگری بیشتر است و اگر احادیثی هم در کتب علمای شیعه مبنی بر افضلیت کربلا وجود داشته باشد، احادیثی است که در کتاب بحار الأنوار نقل شده است در خصوص خلقت زمین کربلا قبل از مکه که غالباً راوی آن شخصی به نام عصفری است که هیچ گونه مدح و ذمی در رجال نداشته، بلکه او شخص مجهولی است که نمی‌توان به احادیث او اعتماد کرد و از طرف دیگر احادیث صحیح شیعه دلالت بر ترجیح مکه دارد و تقریباً اجماع شیعه نیز بر آن بوده و علمای اهل‌سنت از جمله قفاری تنها چند حدیث ضعیف را پیدا کرده و آن را نسبت به شیعه می‌دهد و حال آنکه از اعتقادات علمای خود بر این موضوع بی‌خبر است.

پی‌نوشت:

[1]. اصول مذهب الشیعه الامامیة، دکتر قفاری، ج 2 ص 561 الی 565، دار الرضا، مشهد، ایران، 1415 ه.ق.
[2]. من لا یحضره الفقیه شیخ صدوق: ج 2 ص 157، دار الکتب الامامیة، تهران، 1390 ه.ق. وسائل الشیعه: شیخ حر عاملی، تحقیق مؤسسه آل البیت، قم، 1409 ه.ق ایران، ج 13 ص 243.
[3]. من لا یحضره الفقیه، شیخ صدوق، ج 2 ص 157، دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1390 ه.ق.
[4]. مفاتیح الغیب، صدر المتألهین شیرازی، ص 79، موسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، تهران، 1363.
[5]. القواعد و الفوائد، شهید اول محمد بن مکی عاملی، ج 2 ص 117، قم، انتشارات مفید، بی‌تا، ایران.
[6]. سیره حلبیه، حلبی شافعی، 1044 ه.ق، تصحیح عبدالله محمد الخلیلی، دار الکتب العلمیه، بیروت، 1422 ه.ق/2002