در ایران باستان پوشش زنان، همیشه سبک و اسلوب خاصی داشته است. بررسی ها نشان می‌دهد که پوشش تمام بدن در دوره های مختلف تاریخی چه نزد زنان و چه نزد مردان در ایران یک حقیقت بوده است و به هیچ وجه ایرانیان در برهنگی به سر نمی برده اند.
برخی معتقد هستند که این پوشش کامل و آراسته به نوعی ریشه به وجود آمدن حجاب در دنیا است.
ویل دورانت معتقد است نقش پوشش و حجاب زنان در ایران باستان چنان برجسته است که می‌ توان ایران را منشاء اصلی پراکندن حجاب در جهان دانست.[۱]
دایره المعارف لاروس نیز به وجود حجاب زنان در ایران باستان اشاره می کند.[۲]
در تفسیر اثنی عشری چنین آمده است: «تاریخ نشان می‏دهد که حجاب در فرس (فارس) قدیم وجود داشته است.»[۳]
فردوسی در شاهنامه خود  پوشش زنان و مردان ایرانی را چنین معرفی می کند:
در جنگ ها بانوان مبارز ایرانی پوششی همچون مردان می پوشیدند که گواه این سخن جنگ سهراب با گردآفرید است که تا زمانی که کلاهخود از سر گردآفرید نیفتاده بود، سهراب به زن بودن او پی نبرده بود.

چو آگـاه شد دختـــر گژدهم               كه سالار آن انجمن گشت كم‏
زنى بود برسان گردى سوار                هميشه بجنگ اندرون نامدار...

سپهبد عنان اژدها را سپــــرد               بخشم از جهـان روشنايى ببـرد
چو آمد خروشان بتنگ اندرش             بجنبيد و برداشت خود از سرش‏
رها شـــــد ز بند زره موى اوى              درفشان چو خورشيد شد روى اوى‏
بدانست سهراب كو دخترست            سر و موى او از در افسرست‏
شگفت آمدش گفت از ايران سپاه       چنين دختر آيد به آوردگاه‏ ...

با توجه به مستندات تاریخی زنان ایرانی از حیاء و عفت خاصی برخودار بوده اند و مردان ایرانی نیز صاحب غیرت؛
ویل دورانت درباره حجاب زنان ایران می نویسد:
«در نقشهایی که از ایران باستان برجای مانده هیچ صورت زن دیده نمی شود.» [4]

شاهنامه دلیلی دیگر بر مدعی ما:

چنین گفت شیرین که اى مهتران              جهان گشته و کار دیده سران
بسه چیـــز باشد زنـــان را بهـــى                   که باشند زیبـــاى گـــاه مهــى
یکى آنک با شرم و با خواستست                کـه جفتش بدو خانه آراستست
دگـر آنک فــرخ پسر زایــد او                         ز شـــوى خجسته بیفزاید او
سه دیگر که بالا و رویش بود                       بپوشیدگــى نیز مــویش بود
بدانگه کــه من جفت خســـرو بــدم              به پیوستگــى در جهـان نو بــدم
بگفت این و بگشاد چـــادر ز روى                 همه روى مــاه و همه پشت موى
سه دیگر چنین است رویم که هست           یکـى گـر دروغست بنماى دست
مــرا از هنــر موى بُد در نهــــان                    که آن را ندیدى کس اندر جهان
نمودم همه پیشت ازین جـــــادویى              نه از تنبل و مکــر و ز بدخویــى
نه کس موى من پیش ازین دیده بود           نه از مهتـــران نیـــز بشنیده بــــود

لذا هیچگاه زن ایرانی در طول تاریخ تنش را به دیگران نشان نداده است و افتخار ما ایرانیان این است که در تخت جمشید یا نقش های بیستون صورتی از زن نمیبینیم ...
و افتخار میکنیم که زن ایرانی افتخارش این است که تنش را حتی آفتاب هم ندیده است:

منیژه منم دخت افراسیاب             برهنه ندیده تنم آفتاب

حکیم فرزانه توس حتی دختران تورانیان ـ دشمنان ایران ـ را نیز «پوشیده روی» می خواند:

همه دخت توران پوشیده روی         همه سرو بالا همه مشک بوی

اما اگر بخواهیم از حجاب در آیین  زرتشتی صحبت به میان آوریم، باید واژه حجاب را در کتب معتبر و کلمات موبدان آن ها جویا شد؛
زرتشت در حدود بیش از هزار سال (و به روایاتی بیش از هزاران سال) پیش از میلاد مسیح، در کتاب یسنا بر عفت سرشتین در کنار پوشش ظاهری پافشاری کرده‌است.[۵]
بر پایهٔ آنچه موبد «رستم شهرزادی» گفته‌ است، پوشش زن باید به گونه‌ ای باشد که حتی یک تار موی او نیز آشکار نگردد. در خرده اوستا، چنین آمده‌ است: «همگان نامی ز تو بر گوییم و همگان سر خود را می‌پوشیم و آن گاه به درگاه دادار اهورمزدا نماز می‌کنیم».[۶]
در کتاب پوشاک باستانی ایرانیان در ذیل عنوان «پوشاک اقلیت‏های میهن ما» در مورد حجاب زنان زرتشتی چنین می‏خوانیم: «این پوشاک که بانوان زرتشتی از آن استفاده می‏کنند، شباهتی بسیار نزدیک به پوشاک بانوان نقاط دیگر کشور ما دارد. چنان‏ که روسری آنان از نظر شکل و طرز استفاده، نظیر روسری بانوان بختیاری است و پیراهن، شبیه پیراهن بانوان لُر در گذشته نزدیک است و شلوار، از لحاظ شکل و بُرش، همان شلوار بانوان کُرد آذربایجان غربی است و کلاهک، همان کلاهک بانوان بندری است».
کوروش نیکنام دارای دکترای فلسفه زرتشت از دانشکده هندوستان و نماینده سابق زرتشیان در مجلس چندین پرسش را پاسخ داده‌است:[۷]
 سئوال: آیا در اوستا قانون حجاب برای زن وجود دارد؟
جواب: زن و مرد در تاریخ ایران باستان همواره با پوشش مناسب و زیبا در کنار یکدیگر زندگی کرده‌اند و این قانونی در اوستا نیست.
سئوال: در باور زرتشتی حجاب برای بانوان چگونه تعریف شده است؟
جواب: واژه حجاب در فرهنگ واژگان پارسی نیست، اگر پرسش شما در مورد پوشش بانوان است. در ایران باستان زنان ومردان را هیچگاه برهنه نمی‌بینیم، نسبت به محل زندگی، آب و هوا و شیوه کار و زندگی هر شهر و روستا پوشش های گوناگونی وجود داشته که نمونه آن را هم اکنون در پوشش زنان گیلکی، مازندرانی، کرد، لر، بلوچ، بختیاری، اقوام دیگر و زرتشتیان مشاهده می‌کنیم.
سئوال: چرا در هنگام نیایش باید کلاه یا روسری بر سر داشته باشیم؟
جواب: در باور سنتی و گزارش اوستا، هالهٔ از روشنایی به نام خُوَرِنَه (فر) پیرامون تن انسان را فرا گرفته است این هالة نور در انسانهایی که نیکوکار باشند و به خداوند نزدیکتر شوند با شعاع بیشتری همراه است چون این هاله نور، پیرامون سر انسان بیشتر است عقیده بر این است که به هنگام نیایش و برای ایجاد تمرکز حواس به هنگام راز و نیاز با خداوند بایستی سرها پوشیده باشند از سوی دیگر پوشیدن سر به هنگام نیایش هماهنگی در چهره‌ ها ایجاد می‌کند و چهرة انسان روحانی تر خواهد بود.

حال با این همه پیشینه و توصیه برای پوشش، که همه موبدان زرتشتی بدان قائلند، سایت اَمرداد که تارنمای خبری زرتشتیان است در اقدامی سئوال برانگیز، عکسی را منتشر نمود که مربوط به نشست ماهانه‌ي سازمان زنان زرتشتي است؛ که متاسفانه زنان زرتشتی شرکت کننده در آن نشست فاقد پوشش هستند.

جای این سئوال از مسئولین سایت اَمرداد باقیست که با توجه به این همه تاکید بر داشتن پوشش، چرا و به چه منظور چنین عکس هایی را از بانوان ایرانی به نمایش می گذارند؟

لینک مربوط:       http://www.amordadnews.com/neveshtehNamyesh.aspx?NId=4235

پی نوشت:

[1]. ویل دورانت، تاریخ تمدن، ج۲، ص۷۸ و برتراند راسل، زناشوئی و اخلاق، ص۱۳۵.
[2]. به نقل از دایره ‏المعارف القرن العشرین، ۱۹۲۳.
[3]. تفسیر اثنی عشری، ج ۱۰، ص ۴۹۰.
[4]. تاریخ تمدن، ویل دورانت ج1، ص 434.
[5]. آموزشهای زرتشت پیامبر ایران؛ رستم شهرزادی، آموزش گات‏ها، انجمن زرتشتیان، آبان ۶۷.
[6]. خرده اوستا، فصل آفرینگان دهمان.
[7]. کوروش نیکنام پژوهشگر فرهنگ ایران باستان - پرسش و پاسخ.