پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبکه‌های وهابی روایتی را در مورد مهدویت از یک کتاب شیعی مورد استناد قرار داد، که در آن تصریح می‌شود، بعد از ظهور، امام زمان دست به کشتاری بی‌سابقه می‌زند؛ به‌طوری که از هر هزار نفر، 999 نفر به دست وی کشته می‌شوند!
«قال أَبِي عَبْدِ اللَّهِ فِي قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَي... (وَ إِنَّ لَنا لَلْآخِرَةَ وَ الْأُولي فَأَنْذَرْتُكُمْ ناراً تَلَظَّي) الْقَائِمُ إِذَا قَامَ بِالْغَضَبِ فَقَتَلَ مِنْ كُلِّ أَلْفٍ تِسْعَمِائَةٍ وَ تِسْعَةً وَ تِسْعِينَ ... [1] امام صادق (عليه السلام) درباره اين سخن خداوند كه: «و آخرت و دنيا از آن ماست، و من شما را از آتشی كه زبانه می‌كشد، بيم می‌دهم.» فرموده است: كه منظور از آن قائم (عليه السلام) است كه هرگاه با غضب قيام كند، از هر هزار نفر، 999 نفر را خواهد كشت.»
بسیار جالب است که وهابیان صدها روایت در مورد گسترش عدل و قسط و از بین رفتن ظلم و جور در زمان ظهوررا نادیده می‌گیرند و به دو یا سه روایت شاذ از این دست تمسک می‌کنند. اما آنان باید بدانند، که از این دسیسه‌ها برای منزوی کردن شیعه در جهان اسلام طرفی برنمی‌بندند و خود را در بین دیگر فرقه‌ها و مذاهب، روز به‌روز رسواتر می‌سازند.
اما پاسخ ما به این اشکال وهابیت:
1- همان‌طورکه آگاهان نسبت به تاریخ اسلام می‌دانند؛ در طول تاریخ افراد سودجو و حکومت‌های جور برای موجه جلوه دادن اعمال و رفتارهای جنایت‌کارانه خود دست به جعل احادیث و وارد کردن آن‌ها در منابع حدیثی مسلمانان می‌زدند. بعضی از این حکام جور خود را مهدی موعود قلمداد می‌کردند و احادیثی جعلی در این زمینه وضع می‌نمودند، مبنی بر این‌که برای برپایی حکومت جهانی، مهدی موعود ممکن است، ناچار به انجام کشتارهای وسیع شود و با این وسیله جنایات خود را توجیه می‌نمودند.
2- این روایت دچار ضعف سندی است.
3- در بسیاری از روایات حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) شبیه‌ترین خلق به پیامبر (صلی الله علیه و آله) معرفی شده است.
«قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ: الْمَهْدِيُّ مِنْ وُلْدِي، اسْمُهُ اسْمِي، وَ كُنْيَتُهُ كُنْيَتِي، أَشْبَهُ‏ النَّاسِ‏ بِي‏ خَلْقاً وَ خُلْقاً، تَكُونُ لَهُ غَيْبَةٌ وَ حَيْرَةٌ حَتَّى تَضِلَّ الْخَلْقُ عَنْ أَدْيَانِهِمْ، فَعِنْدَ ذَلِكَ يُقْبِلُ كَالشِّهَابِ الثَّاقِبِ، فَيَمْلَؤُهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً.[2] فرزندم مهدى، نامش نام من است و كنيه‏اش كنيه من، در خلقت و اخلاق شبيه‌ترين مردم نسبت به من است، او غيبت و حيرتى دارد كه خلق از دين خود گمراه شوند و اين وقت است كه چون شهاب ثاقب باز آيد و زمين را پر از عدل و داد كند، چنان‌چه پر از ظلم و جور شده‏ باشد.» و بهترین توصیف کننده اخلاق پیامبر خود خداوند است که در قرآن می‌فرماید: «وَإِنَّكَ لَعَلى‏ خُلُقٍ عَظيم‏.[ القلم/4] و تو اخلاق عظيم و برجسته‌‏اى دارى‏.» و باز در آيه ديگر مى‌فرمايد: «وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمين‏.[ الأنبياء/107] ما تو را جز براى رحمت جهانيان نفرستاديم.»
بنابراین آیا شخصی که شبیه‌ترین افراد به پیامبری است که خلق عظیم دارد و رحمه للعالمین است، می‌تواند این چنین کشتاری را انجام دهد و از هر هزار نفر، 999 نفر را بکشد.
عرض نمودیم که چرا وهابیون صدها روایتی که توصیف کننده رحمت و مهربانی امام زمان است را، رها کرده و به دو سه روایتی که هم در سلسله سند آن نقص وارد است و هم محتوای آن دچار اشکال است و با خیل کثیری از روایات دیگر در تعارض است، تمسک می‌کنند. در این‌جا به چند نمونه از این دست روایات اشاره‌ای می‌کنیم:
 شيخ كلينى در كتاب شريف كافى و شيخ صدوق در كتاب عيون أخبار الرضا (عليه السلام) و ... آورده‌اند كه حضرت مهدى (عجل الله تعالى فرجه الشريف)، «رحمة للعالمين» است: «أُخْرِجُ مِنْهُ (علي بن محمد الهادي) الدَّاعِيَ إِلَى سَبِيلِي وَ الْخَازِنَ لِعِلْمِيَ الْحَسَنَ وَ أُكْمِلُ ذَلِكَ بِابْنِهِ م‏ح‏م‏د رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ عَلَيْهِ كَمَالُ مُوسَى وَ بَهَاءُ عِيسَى وَ صَبْرُ أَيُّوب‏.[3]... از او فرزندى، به وجود آورم‏، به نام «حسن» كه مردم را به راه من دعوت مى‏‌كند و خزانه‌‏دار گنجينه علم من است. سپس دينم را توسّط پسر او «م‌ح‌م‌د» كه مايه رحمت همه جهانيان است، كامل كنم، او برخوردار از كمال موسى، نورانيّت عيسى، صبر ايّوب بوده و سيّد و سرور همه اولياى من است‏.»
در روايت ديگر علامه مجلسى (رضوان الله تعالى عليه) از كتاب الهداية الكبرى به نقل از مفضل بن عمر از امام صادق (عليه السلام) نقل مى‌كند، كه حضرت مهدى (علیه السلام) بعد از ظهورش براى اهل مكه، سخنرانى كرده و در بخشى از آن مى‌فرمايد: «فَلَوْ لَا أَنَّ رَحْمَةَ رَبِّكُمْ وَسِعَتْ كُلَّ شَيْ‏ءٍ وَ أَنَا تِلْكَ‏ الرَّحْمَةُ لَرَجَعْتُ إِلَيْهِمْ مَعَكُمْ فَقَدْ قَطَعُوا الْأَعْذَارَ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ اللَّهِ وَ بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ فَيَرْجِعُونَ إِلَيْهِم‏.[4] اگر ملاحظه رحمت پروردگار نبود، كه همه اشياء را گرفته و مظهر رحمتش نيز من مى‌‏باشم، خودم با شما به سوى آن‌ها باز می‌‌گشتم. زيرا آن‌ها به كلى، از خداوند و من فاصله گرفته و هر گونه پيوندى را قطع كرده‌‏اند.»
هم‌چنين روايات متعددى در كتاب‌هاى شيعه وجود دارد، كه با ظهور امام عصر (عجل الله تعالى فرجه الشريف)، تمام اهل آسمان و زمين و حتى پرندگان آسمان و ماهى‌هاى دريا شاد مى‌شوند: « قَالَ رَسُولُ اللَّهِ: كَيْفَ أَنْتُمْ إِذَا اسْتَيْأَسْتُمْ مِنَ الْمَهْدِيِّ، فَيَطْلُعُ عَلَيْكُمْ صَاحِبُكُمْ مِثْلَ قَرْنِ الشَّمْسِ، يَفْرَحُ‏ بِهِ‏ أَهْلُ‏ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ. فَقِيلَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، وَ أَنَّى يَكُونُ ذَلِكَ؟ قَالَ: إِذَا غَابَ عَنْهُمْ الْمَهْدِيُّ، وَ أَيِسُوا مِنْهُ.[5] چگونه هستيد، زمانى كه از آمدن مهدى مأيوس مى‌شويد؛ پس ناگهان صاحب شما همانند خورشيد فروزان ظهور مى‌كند؛ به‌طورى‌كه تمام اهل زمين و آسمان خوشحال خواهند شد. سؤال كردند: اى پيامبر خدا! چه زمانى اين اتفاق مى‌افتد، فرمود: زمانى كه مهدى غائب شود و مردم از او مأيوس شوند.»
آیا به نظرشما، مردم و اهل زمین خوشحالیشان از آمدن امام زمان، به علت مهر و رحمت ایشان است، یا به‌خاطر کشتارهای وسیع؟

پی‌نوشت:

[1]. الكوفي ، فرات بن إبراهيم (متوفاي352هـ)، تفسير فرات الكوفي، ص565، تحقيق : محمد الكاظم، ناشر : مؤسسة الطبع والنشر التابعة لوزارة الثقافة والإرشاد الإسلامي ـ طهران ، الطبعة : الأولي، 1410هـ ـ 1990 م
[2]. الصدوق، ابوجعفر محمد بن علي بن الحسين (متوفاى381هـ)، كمال الدين و تمام النعمة، ص287، تحقيق: علي اكبر الغفاري، ناشر: مؤسسة النشر الاسلامي ( التابعة ) لجماعة المدرسين ـ قم، 1405هـ .
[3]. الكليني الرازي، أبو جعفر محمد بن يعقوب بن إسحاق (متوفاى328 هـ)، الأصول من الكافي، ج1 ص 527 ، ناشر: اسلاميه‏، تهران‏، الطبعة الثانية،1362 هـ.ش. . الصدوق، ابوجعفر محمد بن علي بن الحسين (متوفاى381هـ)، عيون اخبار الرضا (ع)، ج2، ص 50، تحقيق: الشيخ حسين الأعلمي، ناشر: مؤسسة الأعلمي للمطبوعات ـ بيروت ، 1404هـ ـ 1984م.
[4]. المجلسي، محمد باقر (متوفاى 1111هـ)، بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج‏53، ص11، تحقيق: محمد الباقر البهبودي، ناشر: مؤسسة الوفاء - بيروت - لبنان، الطبعة: الثانية المصححة، 1403هـ - 1983م.