پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نویسنده‌ای وهابی مدعی شده که شیعه تکذیب وجود فرزند برای امام عسکری(علیه السلام) توسط جعفر برادر امام را نمی‌پذیرد چون جعفر را معصوم نمی‌داند، در حالیکه گواهی عثمان بن سعید بر وجود فرزند برای امام حسن عسکری(علیه السلام) را می‌پذیرد؛ در صورتی‌که عثمان بن سعید هم معصوم نیست. علاوه بر اینکه جعفر از نزدیکان امام حسن عسکری(علیه السلام) است و عثمان غریبه‌ای بیش نیست! شیعیان حتی به دلیل همین تکذیب، حرمت اهل بیت را می‌شکنند و جعفر را کذاب معرفی می‌کنند و روایات جعلی در مذمت او می‌سازند‌![1]
اینکه چرا شیعه سخن جعفر برادر امام یازدهم را به دلیل غیر معصوم بودنش نمی‌پذیرد ولی سخن عثمان بن سعید را، که او نیز غیر معصوم است، می‌پذیرد دلیل روشنی دارد؛ چون اساساً جریان غیبت امام مهدی(علیه السلام) از جمله آموزه‌هایی بود که ده‌ها سال پیش از تولد آن حضرت صدها روایت درباره‌اش وجود داشت و ده‌ها کتاب با عنوان الغیبة در باره آن نوشته شده‌بود و اصحاب امام حسن عسکری(علیه السلام) نیز تا پیش از شهادت ایشان، بر تولد و غیبت امام عصر(علیه السلام) اتفاق نظر داشتند و عثمان نیز شخصیت ناشناخته‌ای نبود که به یک‌باره ادعای نیابت کند؛ بلکه او سال‌های متمادی توفیق خدمت‌گزاری به آستان مقدس امام هادی و امام عسکری(علیهما السلام) را داشت و نزد شیعیان به راستگویی و امانت‌داری شهره بود و از او به عظمت یاد می‌شد. به همین دلیل در زمان نیابت او هیچ کس با او به مخاصمه برنخاست. بنابراین روشن است که با این اوصاف، مقبولیت اندیشه غیبت امام مهدی(علیه السلام) از سنخ ترجیح سخن یک شخص بر شخص دیگر نیست، بلکه در یک سو مجموعه‌ای از روایات و گزارش‌ها و شواهد و قراین موجود است و در طرف دیگر، ادعای یک نفر، شهره به فسق، که تنها ترجیحش این است که منسوب به اهل بیت است.[2] و برای اهل نظر به خوبی روشن است که اگر قرار باشد نسب به تنهایی برای کسی ارزش و فضیلت بیاورد؛ اشخاصی امثال ابولهب، آزر، پسر نوح، زن لوط و... هم مستحق بهترین فضیلت‌ها بودند در حالیکه قرآن کریم آنان را با بدترین تعابیر مورد نکوهش قرار داده‌است و این خود گواه روشنی است که طبق ضوابط اسلامی نسب معیار فضیلت نیست.
اما جعلی دانستن روایات وارد شده‌، در نکوهش جعفر توسط این نویسنده‌، آن هم بدون ارائه هیچ دلیلی از سوی او، هر چند آسان‌ترین راه بایکوت عقاید مخالف است ولی شمشیر دو لبه‌ای است که تیزی آن نصیب خود انسان هم می‌شود؛ به این معنا که اگر قرار باشد به همین راحتی و بدون کوچک‌ترین دلیل همه روایات شیعه را ساختگی خواند و عالمان شیعه را جاعلان آنها خواند و از تبانی و توطئه آنان داستان‌سرایی کرد، چرا نشود که تمام این اتهامات را بی‌دلیل، به علمای وهابی و امثال القفاری و دیگران نسبت داد و کلیدی‌ترین اصول پذیرفته‌شده توسط آنان را زیر سؤال برد. به عبارتی دیگر مصداق آن سخن معروف است که؛ دیوانه‌ای سنگی در چاه می‌اندازد و صد عاقل از بیرون آوردنش عاجزند.
ضمن اینکه اگر او قصد داشته باشد جعلی بودن روایات وارد شده در مذمت جعفر را اثبات کند، باید تمام ادله‌ای را که بر تولد امام مهدی(علیه السلام) دلالت دارند و نیز تمامی قراینی که بر صحت ادعای نواب دلالت داشتند را یک به یک نقد و رد نماید. تنها در این صورت است که او خواهد توانست ادعای جعلی بودن روایات مذکور را در سر بپرورد. زهی خیال باطل و زهی اندیشه محال چون روایات و ادله‌ و شواهد و قراین در این عرصه آنقدر زیاد است که به تواتر می‌رسد به نحوی که حتی در کتب کسانی که القفاری ادعای هم مسلکی با آنان را دارد، به وفور یافت می‌شود.[3] پس باید در جواب او شعر معروف حافظ را زمزمه کرد:
ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه توست      عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری

پی‌نوشت‌:
[1]. اصول مذهب شیعه، القفاری، انتشارات دارالرضاء، ص1095
[2]. دلیل روشن،  آیت الله آیتی، انتشارات موسسه روشن، ص528-527
[3]. رجوع شود به «بدعت جدید وهابیت؛ انکار کامل مهدویت».