پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ قرآن از ابتدای نازل شدن بر قلب پیامبر، اصلاح ساختار و حذف سنت‌های غلط جامعۀ بشری را آغاز نمود. در عصری که حدفاصل بین جاهلیت قدیم و جاهلیت مدرن بود. خداوند در قرآن، نه فقط به مؤمنین، بلکه به دختران مشرک زاده (که قربانی جهل پدران خود بودند) نیز دلداری می‌دهد. الله، فقط خدای مؤمنین نیست، خدای دخترکان بی‌گناه هم هست. خدایی که هر چند بزرگترین است، اما از جهل بندگانش می‌رنجد. «وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ.[تکویر/8-9] آن هنگام که از دخترکی زنده‌به‌گور شده سؤال شود که به کدامین گناه کشته شد؟!» در جایی دیگر آمده است: «وَ إِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُم بِالْأُنثىَ‏ ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَ هُوَ كَظِيمٌ يَتَوَارَى‏ مِنَ الْقَوْمِ مِن سُوءِ مَا بُشِّرَ بِهِ أَيُمْسِكُهُ عَلىَ‏ هُونٍ أَمْ يَدُسُّهُ فىِ الترَُّابِ  أَلَا سَاءَ مَا يحَْكُمُونَ.[النحل/58-59] و هر گاه يكى از آنان را به دختر مژده آورند، چهره‌‏اش (از غضب) سياه مى‌‏گردد، در حالى كه خشم [و اندوه‏] خود را فرو مى‌‏خورد. از بدىِ آنچه بدو بشارت داده شده، از قبيله [خود] روى مى‏‌پوشاند. آيا او را با خوارى نگاه دارد، يا در خاك پنهانش كند؟ وه چه بد داورى مى‏‌كنند».
اما به راستی، رسم زنده‌به‌گور کردن دختران از کجا بین عرب جاهلیت مرسوم شد؟
علامه طباطبایی (رحمة الله علیه) در تفسیر آیه 58-59 نحل می‌فرماید: «وقتى براى ايشان (مشرکین جاهلیت) خبر مى‌‏آوردند كه دختردار شديد از خشم سياه مى‏‌شدند، و از بدى خبرى كه آورده شده و از فشار افكار عمومى كه آن را بد مى‏‌پنداشتند پنهان گشته، به فكر فرو مى‏‌رفتند كه آيا نگاهش بدارند و ذلت و خوارى دختر دارى را تحمل كنند و يا زنده زنده در خاك پنهانش سازند، هم چنان كه عادت همه‏‌شان درباره دختران متولد شده اين بود، و به طورى كه گفته‌‏اند، قبل از اينكه همسرشان بزايد، چاله‏‌اى مى‏‌كندند و آماده مى‌‏ساختند، همين كه مى‌‏فهميدند فرزندشان دختر است در آن چاله انداخته خاک به رويش مى‏‌ريختند، تا زير خاك جان بدهد... اولين بارى كه اين رسم غلط عملى شد، در واقعه جنگ بنى تميم با كسراى ايران بود كه در آن جنگ عده‌‏اى از زنان قبيله (عرب)، اسير لشكر كسرى شدند و آنان را به اسيرى به دربار كسرى بردند، در آنجا دختران را به عنوان كنيز نگاه داشتند و پس از مدتى كه ميان دو طرف صلح بر قرار شد، بنى تميم اسيران خود را مطالبه كردند، دربار كسرى آنان را مخير كرد كه مى‏‌خواهند به قبيله خود روند و اگر نه در دربار بمانند، عده‌‏اى از دختران از رفتن به قبيله خويش خوددارى نمودند، مردان قبيله غضبناك شده تصميم گرفتند از اين پس اگر دختردار شدند زنده زنده دفنشان كنند، و همين كار را كردند، قبايل ديگر نيز از آنها ياد گرفته، كم كم اين جريان در همه جا منتشر شد، و دختركشى باب گرديد».[1] اکنون اینجا دو نکته قابل بیان است:
- متون یونانی، که امروزه باستانگرایان برای زنده ماندن به شدن به آن محتاج اند، گویای این هستند که زنده به گور کردن دختران (و البته پسران) به عنوان نذر و... در میان هخامنشیان نیز مرسوم بود.[2]
- قلب انسان، پس از سیر در تاریخ و مشاهده آن همه جور و ستم، زنگار می‌گیرد. برای زدودن این آلودگی‌ها حدیثی از پیامبر اکرم تقدیم می‌گردد که فرمودند: «إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى عَلَى الْإِنَاثِ أَرْأَفُ مِنْهُ عَلَى الذُّكُور.[3] خداوند بر دختران مهربان‌تر است تا بر پسران». همچنین امام صادق (علیه السلام) تقدیم می‌گردد: «الْبَنُونَ نَعِيمٌ وَ الْبَنَاتُ حَسَنَاتٌ وَ اللَّهُ يَسْأَلُ عَنِ النَّعِيمِ وَ يُثِيبُ عَلَى الْحَسَنَاتِ.[4] پسران، نعمت اند و دختران، نیکی (رحمت) اند و  (روز قیامت) درباره نعمت‌ها حساب کشیده خواهد شد ولی بر حسنات (خوبی‌ها) پاداش داده می‌شود». و همچنین پیامبر فرمودند: «مَا مِنْ بَيْتٍ فِيهِ الْبَنَاتُ إِلَّا نَزَلَتْ كُلَّ يَوْمٍ عَلَيْهِ اثْنَتَا عَشْرَةَ بَرَكَةً وَ رَحْمَةً مِنَ السَّمَاءِ وَ لَا يَنْقَطِعُ زِيَارَةُ الْمَلَائِكَةِ مِنْ ذَلِكَ الْبَيْتِ...[5] هر خانه ای که در آن دختر باشد، هر روز دوازده برکت و رحمت از آسمان بر آن نازل می‌شود و زيارت فرشتگان از آن خانه قطع نمی‌‌گردد».

پی‌نوشت:

[1]. علامه محمدحسین طباطبایی، الميزان في تفسیر القرآن، ترجمه محمدباقر موسوی همدانی، نشر جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ، ج‏12، ص: 401
مدرسى سيد محمد تقى‏، من هدى القرآن‏، تهران: نشر دار محبي الحسين‏، 1419 ه.ق، ج 6، ص 77.
[2]. برای اطلاعات بیشتر و مشاهده اسناد، کلیک کنید...
[3]. شیخ كلينى، الكافي، تهران: دار الكتب الإسلامية تهران، 1365. ج 6، ص6، حدیث 7.
[4]. شیخ كلينى، همان، ج 6، ص 7، حدیث 12.
[5]. محدث نورى، مستدرك الوسائل، قم: مؤسسه آل البيت، 1408 ه.ق، ج 15، ص 116، حدیث 17709.