براساس بینش راستین اسلامی تنها روش و طریقه‌ای معتبر و ارزشمند است که از سوی قرآن و روایات پیامبر و ائمه اهل بیت(علیهم السلام)، مورد تأیید باشد. بنابراین روش صوفیه چه رهبانیت و ترک دنیا و چه در خرقه‌پوشی و پشمینه‌‌پوشی بر خلاف قرآن و سنت پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) است. زیرا قرآن کریم کسانی را که زینت و طیبات را بر خود حرام کرده‌اند مورد نکوهش قرار می‌دهد.

از الفاظی که صوفیه به آن عنایت دارد، لفظ عشق است. صوفیه از این لفظ زیاد استفاده می‌کنند. برخی از صوفیه عشق را حمل بر حب در روایات نموده و این‌گونه القا می‌کنند که عشق همان حب است. ليكن در پاسخ بايد بگوييم اگر عشق امر ممدوحی بود، می‌بايست در قرآن کریم به جای مودت و دوستی نسبت به اقربای رسول خدا(صلی الله علیه و آله) از کلمه عشق استفاده می‌شد.

خانقاه محلی است که درویشان با سکونت در آن آداب و روش تصوف را اجرا می‌نمایند. اولین خانقاه برای صوفیان در رمله شام توسط فرمانروایی مسیحی ساخته شد و این در حالی است که فقهای عظیم الشان شیعه به پیروی از مکتب اهل بیت (علیهم السلام) حضور در خانقاه را به‌قصد دعا و عبادت و اجرای مراسم مذهبی جایز نمی‌دانند.

دین مبین اسلام برای هدایت انسان‌ها احکام و تکالیفی را عرضه داشته که انسان‌ها باید به آن عمل کنند تا رستگار شوند. به همین دلیل انسان در اسلام مکلف است و باید یا مجتهد باشد و یا از مجتهد جامع‌الشرایط تقلید نماید. اما قطب صوفیه و مرشد نه خودشان ادعای اجتهاد دارند و نه متصوفه و سایر مسلمین آنان را مجتهد می‌دانند، پس از چه بابی گفته‌هایش نزد صوفیه حجت است؟

چرا حلول که بطلانش از کسی پوشیده نیست، از ارکان تصوف قرار داده شده است؟ حلول عبارت است از اختصاص چیزی به چیزی، آن‌گونه که اشاره به یکی از آن دو عین اشاره به دیگری باشد و آنچه حلول کند را "حالّ" و آنچه در آن حلول کنند را "محلّ" نامند. گروهی از صوفیه گمان می‌کنند که حق‌تعالی در پیامبران و امامان و برخی دیگر افراد حلول کرده است.

ازآنجایی‌که مبنای قداست بیشتر فرقه‌های انحرافی انتساب بزرگان به کشف و شهود است و این امر برای مردم عادی از جذابیت‌های خاصی برخوردار است، فِرَق منحرف همواره با مخلوط کردن داستان‌های راست و دروغ، سعی در جذب افراد عادی کرده و با وعده رسیدن به این مقامات، آنان را چند صباحی سرگرم و از ایشان سوءاستفاده‌های مختلف می‌نمایند.