از جمله راه‌کارهای ضد شیعی در خدشه و شبهه‌سازی برای عزاداران حسینی (علیه السّلام) رفع اتهام از جنایتکار پلیدی همچون یزید بن معاویه و وجهه بخشیدن به اوست؛ به همین منظور از دیرباز برخی کوشیده‌اند تا با وجود روشنی و آشکاری جنایات وی، قدری از لکه‌ی ننگ ابدی وی بکاهند؛ در همین راستا با شبهه‌افکنی‌های گوناگون به تبرئه یزید پرداختند.

اساس وهابیت بر پایه دوستی با کسانی بنیان نهاده شده است که آرمان آنان از بین بردن دین اسلام است. بنی‌امیه از جمله آن گروه‌هاست که بنا بر اعتراف اهل سنت، پروژه نظام پادشاهی را جایگزین نظریه خلافت مردمی اهل سنت کردند و با این حال از سوی مبلغان وهابی مورد تمجید قرار گرفتند.

توحید به عنوان عنصر وحدت بخش در میان همه ادیان به خصوص دین اسلام به حساب می آید. از این مساله، تفاسیر مختلفی صورت گرفته است که موجب تفرقه میان مسلمانان شده است که از آن جمله می توان به تفرقه میان گروه های سلفی جهادی و سلفی تکفیری که به ظاهر اسم اسلام را یدک می کشند، اشاره کرد.

روزی سلیمان از برادرش محمد بن عبدالوهاب پرسید: اسلام چند رکن دارد؟ محمد جواب داد: 5 رکن. سلیمان گفت: ولی تو می‌گویی هر کس وهابی نباشد و از تو پیروی نکند، کافر است و این را رکن ششم اسلام قرار دادی.

از شاخصه‌های فرقه‌ی وهابیت به پیروی از سرکرده و سردمدار خود، ابن‌تیمیه حرّانی به کارگیری کلمات و عبارات تند، زشت و اهانت‌آمیز نسبت به اهل‌بیت و شیعیان است؛ چنان که گویا فرهنگ استدلال و احترام به نظز مخالف، جایی نزد او و پیروانش ندارد. او و پیروانش در موضوع عزاداری سید‌الشهداء نیز تعبیرات زشت و زننده‌ای به کار برده‌اند.

آنگونه که از کلمات برخی از طرفداران مذهب سقیفه به دست می‌آید، خود آنها به عمل زشت اتفاق افتاده در صدر اسلام پی برده‌اند. لذا با بهانه‌های متعدد و تقطیع روایات در صدد تطهیر آن وقایع و توجیه آن افعال هستند. آیا این دور از مروت نیست که در روایات دست برده و خیانت می‌کنند تا بتوانند به اهداف خود برسند؟ آیا انتساب خلاف واقع به امام صادق کار درستی است؟