از شاخصه‌های فرقه‌ی وهابیت به پیروی از سرکرده و سردمدار خود، «ابن‌تیمیه حرّانی» به کارگیری کلمات و عبارات تند، زشت و اهانت‌آمیز نسبت به اهل‌بیت (علیهم السّلام) و شیعیان است؛ چنان که گویا فرهنگ استدلال و احترام به نظر مخالف، جایی نزد او و پیروانش ندارد. ابن‌تیمیه و پیروانش در موضوع عزاداری سید‌الشهداء (علیه السّلام) نیز تعبیرات زشت و زننده‌ای به کار برده‌اند؛ چنان که او می‌گوید: «شیطان به سبب کشته شدن امام حسین (علیه السّلام) دو بدعت در میان مردم رواج داده؛ یکی بدعت محزون شدن، گریه کردن و نوحه‌سرایی برای امام حسین (علیه السّلام) در روز عاشورا و دیگری بدعت شادی و خوشحالی که اهل‌سنت در این روز دارند.»[1]

که در پاسخ می‌گوییم روایات فراوان در منابع شیعه در حدّ تواتر در پاداش و ارزش بی‌نظیر گریه و اشک در مصیبت امام حسین (علیه السّلام) روایت شده، امّا اشاره به روایاتی از منابع اهل‌سنت و مورد قبول وهّابیت در این باره بیشت به نظر می‌رسد: «امام حسین به علی (علیهما السّلام) همواره می‌فرمود: هر که قطره اشکی در عزای ما بریزد خداوند متعال، بهشت را به او عنایت خواهد فرمود.»[2] این که خود امام حسین (علیه السّلام) راوی روایت بالاست و به صورت ماضی استمراری (همواره چنین می‌فرمود) بیان شده دو نکته‌ای است که باید مورد توجه ویژه قرار گیرد.

و یا روایت دیگری که محب الدین طبری در ذخائر العقبی که از منابع روایی اهل‌سنت و مورد قبول وهابیت است آورده: «کسی که حسین (علیه السّلام) را با معرفت زیارت کند خداوند او را در «اعلی علیین» جای دهد. خداوند به گرد قبر او 70 هزار ملائکه‌ی پریشان‌حال و غبارآلود قرار داده تا روز قیامت بر مصیبت او بگریند.»[3] روایت بالا تصریحی است به جایگاه قدسی گریه بر مصائب اباعبدالله الحسین (علیه السّلام) و خطّ بطلانی است بر عبث و بیهوده انگاشتن این موهبت الهی؛ به راستی چرا خداوند 70 هزار ملک خود را با سر و روی غبارآلود و حالی پریشان تا قیام قیامت بر گرد قبر مطّهر او گمارده تا بر آن حضرت بگریند؟!

پی‌نوشت:

[1]. «و صار الشّیطان بسبب قتل الحسین رضی الله عنه یحدث للنّاس بدعتین بدعة الحزن و النّوح یوم عاشوراء... و کذلک بدعة السّرور و الفرح.» منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه حرّانی، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 4، ص 554.
[2]. «حدّثنا... الرّبیع بن منذر عن أبیه قال کان حسین بن علیّ یقول من دمعتا... .» فضائل الصحابة، احمد بن حنبل، مؤسسة الرسالة، بیروت، ج 2، ص 675.
[3]. «عن موسی بن علیّ الرّضا بن جعفر قال: سئل جعفر بن محمّد من زار قبر الحسین علیه السّلام عارفا... .» ذخائر العقبی فی مناقب ذوی القربی، محب الدین أحمد بن عبدالله الطبری، دار الکتب المصریة، مصر، ج 1، ص 151.