مضاوی الرشید، فعال سیاسی و از شاهزادگان سعودی است. وی در علت عدم مقبولیت علمای سعودی می‌نویسد: «روحانیون دینی سعودی تنها با ثروت نفت است که در خارج، شأن و جایگاهی پیدا می‌کنند. زیرا گفتمان وهابی نتوانسته با مسائل فکری و سیاسی فکری که ذهن متفکران و فعالان مسلمان را در سراسر قرن بیستم اشغال کرده بود، درگیر شود.»

ابن بشر مورخ سعودی با افتخار جنایات وهابیت را چنین تعریف می‌کند: «هنگامی‌که سعود بن عبدالعزیز به شهر زبیر رسید، همه آن منطقه را ویران کردند و افراد بسیار زیادی را کشتند. بعد از آن به سوی زبیر حرکت کرده و شهر زبیر را محاصره کردند. تمام مراقد و قبور را از جمله مرقد «حسن بصری» و «طلحه» را با خاک یکسان کردند، و هیچ اثری باقی نماند.

دکتر عصام العماد مستبصر شیعه شده می‌گوید: «هنگامی‌که ما در مدارس وهابیت در عربستان بودیم، همیشه می‌گفتند، که محمد فرزند عبدالله برانگیخته شد، در حالیکه همه‌ی جزیره العرب مشرک بودند و محمد فرزند عبدالوهاب نیز در حالی ظهور کرد، که مردم جزیره العرب مشرک بودند. همیشه و در همه‌ی مسائل این دو را با هم مقایسه می‌کردند.»

وهابیت با زیرکی خاصی در صددند که همه اهل سنت را با خود همراه کنند و به همین جهت از الفاظی استفاده می‌کنند که خوشایند دیگران است. مثلا در کتابهایشان نام اهل سنت و الجماعه را بر خود می‌نهند، تا از این طریق بگویند ما اهل سنت هستیم، این در حالی است که وهابیت غیر از خودشان را مسلمان نمی‌دانند، بلکه همه را مشرک و کافر خطاب می‌کنند.

معمولا سرسلسله و پیشوای هر نهضت و جریانی را فردی متفکر و باسواد برعهده دارد. شخصی که دارای ایئدولوژی مشخص و معینی باشد، اما در مورد پیشوای وهابیت این چنین نیست، بلکه محمد بن عبدالوهاب نه علم کافی دارد و نه تفکری که بتواند نهضت را اداره کند و به همین جهت است که وهابیت از عقاید ابن تیمیه و ابن قیم جوزیه استفاده می‌کنند.

رفتار‌های ناشیانه جزء لاینفک گروه‌های جهادی است. این جریانات همه هویت اطلاعاتی و امنیتی خود با را بی‌تجربگی افشا می‎کنند. در این حال راهی برای پیروان این عقیده باقی نمی‎ماند مگر با اذعان و اعتراف به منهج اشتباه خود نوعی کسب مقبولیت کنند. ایمن الظواهری با اعتراف به این نپختگی عملیاتی، به نوعی عملکرد جریان جهادی را توجیه می‌کند.