تشکیلات بهائیت، با انتشار خبری در خصوص شهادت یک شهروند به ظاهر بهائی در زمان جنگ ایران و عراق، سعی بر آن نمود تا بهائیت را دوست‌دار و فداکار در راه ایران و حکومت ایران را ظالم به آن‌ها معرفی کند. جالب است بدانیم سرکردگان بهائیت، هرگاه کشورمان مورد تجاوز قرار گرفته، پیروان خود را از دفاع بازمی‌داشتند؛ اما اینک داعیه‌ی وطن‌دوستی دارند!

از مهم‌ترین اصول اعتقادی میان مسلمانان، اعتقاد به معاد جسمانی است. گذشته از این‌که آیات قرآنی با مضامین مختلف همگی بر اثبات امکان معاد جسمانی دلالت دارند؛ آیاتی نیز وجود دارد که خداوند در آن، منکرین معاد جسمانی را کافر خطاب می‌کند. از این‌رو، علمای معاصر شیخ احمد احسایی، با توجه به انکار معاد جسمانی توسط او، فتوی به کفرش داده‌اند.

از ویژگی‌های پیامبران الهی، تکلم به زبان قومیست که در آن مبعوث شده‌اند.اما رهبران بهائی، این ویژگی را دارا نبوده و کتاب‌های خود را به زبان عربی نگاشته‌اند. رهبران تشکیلات بهائیت نه تنها این اشکال سرکردگان خود را نپذیرفته، بلکه اجازه‌ی ترجمه‌ی آثار پیشوایان خویش را هم نمی‌دهند. به راستی سِرّ ممانعت از ترجمه‌ی آثار پیشوایان بهائی چیست؟

با توجه به آن‌که شعار صلح و نوع‌دوستی بهائیان، گوش عالمیان را کر کرده؛ اما هیچ‌گاه آن‌ها، در راستای تحقق این شعار، گامی جدی برنداشته‌اند. بطور مثال در نبرد ائتلاف آمریکایی علیه عراق که به کشته شدن 3 میلیون نفر منجر شد؛ نه تنها نهاد رهبری بهائیت به محکومیت این جنایات نپرداخت، بلکه از تجمع اعتراضی پیروان خود نیز، ممانعت به عمل آورد.

علی‌محمد شیرازی، ابتدا خود را مسلمان دانسته و به عدم نسخ اسلام اعتقاد داشته است. وی در آثار خود، قائم موعود را حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) معرفی نموده و حتی ذکر می‌کند که بابی بعد از نوّاب اربعه نبوده و هر کس منکر یکی از آنها شود، کافر است. اما او مدتی بعد، ادعاهایی می‌کند که طبق این بیانات، کفر خود را ثابت کرده است.

بهائیان با داشتن اعتقاداتی نظیر، پذیرش ربُوبیّت و خدایی حسینعلی نوری، انکار، تحریف و تأویل قیامت مورد ادعای ادیان الهی (به ویژه اسلام) و انکار خاتمیت پیامبر گرامی اسلام، سبب تکفیر خود را فراهم ساخته‌اند. از فتوی به کفر بهائیان، توسط علمای شیعه و سنی هم که بُگذریم، علی‌محمد باب (مبشر بهائیان) آن‌ها را کافر معرفی کرده است.