بهائیت وشیخیه
پیامبر خودخوانده فرقه‌ی بهائی، خود را هم‌چون پیامبران الهی، عالم به «علم ما کان» و تمامی اشیاء و کتب، معرفی می‌کند. این در حالی است که ایشان در برخی موارد، به جهلش نسبت به برخی از کتب هم‌عصرانش اعتراف و حتی نسبت به قرآن کریم که نزد همگان یافت می‌شده، اظهار نادانی نموده است. با این حال، چگونه می‌توان علم الهی او را باور کرد.
در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی آئین بهائی، کارشناس برنامه، برخی از احکام اسلام را خشونت‌زا معرفی می‌کند. این در حالی است که سران فرقه‌ی بهائی در سخنان خود، به کرار پیروان خود را به دوری از غیر بهائیان ترغیب و بر دشمنی و آتش‌افروزی بر علیه غیر بهائیان تحریک می‌کرده‌اند و با این حال، چه جای انتقاد از دیگر ادیان باقی می‌ماند؟
سران فرقه‌ی بهائی، عامل تمام خشونت‌ها را حکم جهاد در اسلام معرفی کرده و می‌گویند اگر مسلمانان حکم نسخ جهاد حسینعلی را تمکین می‌کردند، شاهد این حد از خشونت نبودیم. در پاسخ باید گفت که معنای جهاد امروزه عملاً در دفاع از دین و سرزمین به کار می‌رود و مقابله‌ی سران بهائی با جهاد، مقابله با دفاع مسلمانان از خویش در برابر سلطه‌گران است.
عده‌ای بهائی مدام در فضای مجازی، سخن به اعتراض می‌گشایند که چرا از حق استخدام در مراکز دولتی محرومند. در جواب به این ادعا باید گفت که اولاً هیچ قانون پیشگرانه بر جلوگیری از استخدام بهائیان وجود ندارد و این ادعا باطل است؛ به علاوه آن‌که بر فرض محال هم که چنین مسأله‌ای صحیح باشد، با تعلیم طرد اداری این فرقه، سازگاری دارد.
بهائیان ادعا دارند که دلیل تقریر، مهم‌ترین دلیل بر اثبات پیامبری رهبرانشان است. اما هرچند که مبانی این دلیل با مشکل مواجه است و موارد نقضی در آن یافت می‌شود؛ بر فرض قبول آن، باز هم این دلیل، نمی‌تواند حجتی بر اثبات نبوت سران بهائی باشد. چرا که ایشان هیچ‌گاه در راه خود ثابت قدم نبوده و نمی‌توان آن‌ها را صاحب استقامت و نفوذ دانست.
در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی آئین بهائی، با چندش‌آور خواندن جواز ازدواج با پدرخوانده در کشور ایران، خواستار مقابله‌ی مردم با این حکم شد. در پاسخ می‌گوییم که در دین اسلام، کسانی که از ازدواج با آن‌ها نهی به میان آمده، بسیار بیشتر از فرقه‌ی بهائیت هستند؛ چرا که سران بهائی تلویحاً به جواز ازدواج با محارم حکم کرده که در اسلام چنین نیست.
یکی از مبلّغان بهائی که هنگام تبیین دلیل تقریر، به سستی آن آگاهی داشته سعی کرده به نقدهای احتمالی آن پاسخ گوید. ایشان، دلیل ابقای مذاهب باطله را وجود اعتقاد به شارع حقیقی معرفی کرده نه ادعای مقام شارعیت جدید. اما باید دانست که لازمه‌ی پذیرش دلیل تقریر، انکار نبوت پیامبران بسیاری، نظیر حضرت نوح و ابراهیم و در مقابل پذیرش نبوت امثال مانی است.
از جمله اموری که در فرقه‌ی بهائی بدون هیچ استثنایی حرام اعلام شده است، کتمان عقیده است. رهبران فرقه‌ی بهائی از یک سوی پیروان خود را ملزم به ابراز عقیده در هر شرایطی می‌کنند و از سویی دیگر در زمان حیاتشان خود، به کتمان عقیده می‌پرداختند. اکنون بهائیان باید از گفتار رهبرانشان در ابراز عقیده و یا از رفتارشان در کتمان عقیده تبعیت کنند!
ابوالفضل گلپایگانی از مبلّغان برجسته بهائی، معتقد است که دلیل تقریر (پذیرش، گسترش و ابقای یک دین در میان مردم) مهم‌ترین دلیل بر تصدیق انبیاء و ادیان است. جالب است بدانیم که مبانی مهم‌ترین دلیل بهائیان با اشکالاتی نظیر ابهام در مشخص نبودن کمی، کیفی و جغرافیایی آن و یا وظیفه‌ی ایمان آورندگان اولیه در زمان عدم گسترش یک دین مواجه است.
بهائیان ادعا دارند که بهاءالله، رهبر این فرقه، مبتکر و مروج شعار وحدت عالم انسانی تحت عنوان شهروند جهانی بوده است. اما با بررسی آثار به جا مانده از رهبر این فرقه به این نتیجه می‌رسیم که نه تنها ایشان مبتکر این شعار نبوده، بلکه حتی از دید او، غیر بهائیان از دایره‌ی انسانیت خارج‌اند. لذا این‌گونه شعارها فقط عوام‌فریبی است.
با توجه به این‌که پیامبران به عنوان بهترین الگوی انسان‌ها به حساب می‌آیند و با توجه به این‌که کتمان عقیده در فرقه‌ی بهائیت در هیچ صورت جایز نیست، پایبند نبودن پیامبر خودخوانده‌ی فرقه‌ی بهائیت و فرزندش به احکام نازله از جانب خود و عمل کردن به احکام اسلامی، نمایشگر پوچی این فرقه و اعتراف عملی سران بهائی به ناحق بودن مسلکشان است.
بنا بر نظر اسلام و فرقه‌ی ضاله‌ی بهائیت، حجت‌های الهی لازم است دارای مقام عصمت (یعنی دوری از هرگونه ناپاکی) باشند. در آثار و زندگی حسینعلی‌بهاء، که مدعی پیامبری است، موارد متعدد نقض این مقام از او مشاهده شده است، نظیر ادعای خدایی و خدا آفرینی او، که عین کفر و شرک است و عمل نکردن به احکام و تعالیمی که خود نازل کرده است.
بهائیان ادعا دارند که آئین بهائی با توجه به مشکلاتی که در ایران با آن گرفتار بوده، پیشرفت‌های بسیاری کرده و این باعث برانگیخته شدن حسد در بین مقامات ایران شده است. در جواب به این ادعا می‌گوئیم که با توجه به حمایت‌های مداوم ابرقدرت‌ها از این فرقه، بعد از گذشت 160 سال، پیروان بسیار کمی در ایران پیدا کرده که این حسد برانگیز نیست.
بهائیان بر خلاف شرع خودشان و دستور بزرگان خود، بر علیه حکومتی که در آن زندگی می‌کنند، کمپین راه اندازی کرده و گام را فراتر گذاشته و حتی برای آزاد کردن زندانیان یک کشور هم تصمیم می‌گیرند و بعضی از عناصر داخلی ضد انقلاب را هم با خود همراه کرده‌اند تا حمایت غیر بهائی‌ها را هم در این امر داشته باشند...