آیت الله فاضل لنکرانی، بهائیان را کافر و نجس می‌داند و فرموده است: سلام کردن ابتدایی به آنها جایز نیست. ایشان غذای بهائیان را نجس و خوردن آن را حرام دانسته است. ازدواج با بهائیان طبق فتوای ایشان باطل است و هر وقت شخصی متوجه شود که همسر او بهائی شده است باید بدون طلاق و فوراً از او جدا شود و ماندن در نزد او حرام است.

یکی از اصول دوازده‌گانه بهائیت این است که دین باید سبب الفت و محبت باشد و این الفت و محبت نه تنها نسبت به خود بهائیان، بلکه باید نسبت به غیر بهائیان نیز وجود داشته باشد. اما با کمی دقت در منابع بهائیان می‌بینیم که بهائیان نه تنها نسبت به دیگران الفت و محبت نداشتند، بلکه بین خودشان بر سر جانشینی، اختلاف داشته‌اند...

بهائیان به حکم تقلید در مذهب شیعه خُرده می‌گیرند و آن را باطل می‌دانند؛ در جواب می‌گوییم: تقلید از متخصص در جوامع امروزی بسیار ضروری است. بهائیان خود از پیامبر دروغینشان کورکورانه تقلید می‌کنند، بعلاوه اینکه دستورات رهبرشان بسیار ناقص و محدود است و به بی‌دینی می‌انجامد، در نتیجه این تعلیم، همنوایی با استعمار در جهت تضعیف علماء است

از آنجا که مدعیان دروغین بهائیت، برای اثبات ادعای خویش از آوردن ادله‌ای همچون معجزه ناتوانند، به تکاپو افتادند تا با زیر سؤال بردن معجزات آشکاری چون ید بیضاء و عصای موسی (علیه السلام) آن را فقط در توان فهم اهل معنا قلمداد کنند تا بدین وسیله بتوانند کتب سرشار از اغلاط و اشتباهات ادبی خویش را از جمله معجزات به شمار آورند.

معنایی که رهبران بهائی از پلورالیسم می‌کنند، خلاف اعتقاد ادیان و عقلای عالم است؛ زیرا در نظر ایشان سعادت و درستی حقیقی، مختص یک دین یا مذهب خاصی نیست، بلکه همه‌ی ادیان در آن مشترکند؛ چنان‌چه عبدالبهاء در این‌باره می‌گوید: «بدان به درستی که سعادت، مختص یک جمعیت و دین خاص نیست، پس اشکالی ندارد که تو بهائی و مسلمان باشی یا بهائی و ماسونی باشی یا بهائی و مسیحی باشی و یا بهائی و یهودی باشی».

از جمله استدلال‌های باطلی که بهائیت برای اثبات نبوت پیشوایان خویش به کار می‌برند، استدلال به آیه‌ی 15 سوره‌ی غافر است؛ آنها فراز «یلقی االروح... جبرئیل فرستاده می‌شود» را دال بر عدم ختم نبوت دانسته‌اند. در پاسخ باید گفت: مراد از روح در این آیه، وحی است و فعل مضارع در این آیه، اصلاً دلالتی بر زمان ندارد تا مراد بهائیان اثبات شود.