در عصر خلافت ابوبکر، اولین درگیری‌های مرزی میان دستگاه خلافت و ساسانیان آغاز گردید. جالب است بدانیم که در همان ابتدای درگیری‌ها، سپاه عرب با وجود اینکه از حیث توان نظامی بسیار پایین‌تر از ارتش ساسانی بود، اما در غالب درگیری‌ها کامیاب بود. در این جنگ حوادثی قابل توجه و عبرت‌انگیز رخ داد...

مردم دینور و نواحی اطراف، در برابر سپاه عرب مقاومت نکردند. بلکه صلح نموده و حاضر به دادن جزیه شدند. همین امر نشانگر این است که حکومت ساسانی در آن دوره به قدرت آشفته و پوسیده بود، که اهالی شهر استراتژیک و مهمی چون دینور و... توان و انگیزه‌ی مقابله با عرب را نداشتند. چه بسا ستمگری‌های اشراف و موبدان ساسانی، کار را به جایی کشیده بود که مردم دادنِ جزیه به عرب را بهتر از دادنِ مالیات به حکومت ساسانی می‌دانستند...

عیلامیان از کهن‌ترین اقوام ساکن در فلات ایران بودند، اما نکته‌ای قابل توجه درباره‌ی آنان وجود دارد و آن هم موضوع «بت پرستی» این قوم است. متأسفانه برخی جریانات شعارزده و متوهّم باستانگرا، به دروغ مدعی هستند که ایرانیان از ازل یکتاپرست بودند. از آنجایی که حقیقت مهم‌تر از هرچیز است، باید گفت که که ادعای یکتاپرستی ازلی ایرانیان، دروغی بیش نیست. ایرانیان

آری هدایت اعراب را درندگانی وحشی می‌داند که با آیینشان دین پاک ایرانیان را آلوده کرده‌اند و هر جا که پا می‌گذارند، جز کشتن و سوختن و به غارت بردن کاری نمی‌کنند ولی باید این مسئله را متذکر شد که چرا هدایت به ایرانیانی که نان و خرما به دست منتظر ورود اسلام و اعراب در دروازه‌های شهرهایشان می‌ایستادند، اشاره‌ای نکرده است و ...

مفاهیمی مانند تعادل و اعتدال و … حرف‌های کش داری است. یعنی چه اعتدال؟ یعنی چطور این قضیه تعادل مشخص می‌شود؟ به فرض که چنین تعادلی امکان داشته باشد چه مکانیزمی دارد؟ مطلب بعدی اینکه بالاخره ما از ایرانیت چه منظوری داریم؟ علائمی که ایرانیت را مشخص می‌کند چیست؟ چهارشنبه سوری است؟ نوروز است؟ مفهومی که این را مشخص می‌کند چیست؟

محور بحث ما ذیل عنوان «ناسیونالسیم ایرانی» سامان پیدا می‌کند؛ حال ممکن است بر سر اصطلاح «ملی گرایی ایرانی» یا «ناسیونالیسم ایرانی» هم بتوان جدال کرد ولی مسأله پیش از آن، در رابطه با دریافت شما از خاستگاه این مفهوم است. در حقیقت خاستگاه «ناسیونالیسم ایرانی»، چه از لحاظ نظری و چه از نظر تاریخی، درنظر شما چیست؟