تحرّی حقیقت، که بهائیت مدعی ابداع آن است، فطری، منطقی و عقلانی است. اسلام تقلید را در اصول اعتقادی ممنوع، ولی در فروع احکام جایز می‌داند. حتّی بهائیان نیز احکام و دستورات زیادی دارند که باید از آن تقلید کنند. سوال اینجاست: آیا اینکه سران بهایی امر کرده‌اند کور شو، کر شو، گوش از استماع اقوال منتقد ببند، نشان از تحری حقیقت است؟

یکی از مهمترین تعالیم دوازده‌گانه‌ی بهائیت، تعلیم «تحرّی حقیقت»، به معنای حق جویی و دوری از تقلید است. بهائیان از طرفی معتقدند هر فردی که به بلوغ رسید باید جویای حقیقت باشد. ولی از طرفی مدعی‌اند که بهاءالله، آموزش بهائیت به ساکنان اسرائیل را ممنوع اعلام کرده است. لذا مشخص می‌شود بهائیت یک دین الهی نیست، بلکه یک فرقه‌ی گمراه است.

شیطان، نزد بهائیان وجود خارجی نداشته و اساساً هر آن‌چه مردم را از خدا و دین الهی دور کند، شیطان نامیده می‌شود. بهائیان قصد دارند تا تفسیر خود را از شیطان به اسلام نسبت دهند. اما با توجه به این‌که آن‌ها، قرآن را کتاب آسمانی می‌دانند و تأویل کتب آسمانی را جایز نمی‌دانند؛ آیات بسیاری از قرآن به وجود خارجی شیطان، تصریح دارد.

یکی از مواردی که بهائیان مدعی نقض حقوق‌شان در ایران است، ممانعت از تحصیل آنها در سطوح عالی می‌باشد. در پاسخ می‌گوییم: 1. قانونی شفاف بر جلوگیری از تحصیل بهائیان موجود نبوده. 2. با توجه به جاسوسی گسترده بهائیانی که در مراکز حساس نفوذ کرده‌اند؛ این اقدام معقول است. 3. پایبندی بر اعتقادی که رهبرانش بدان پایبند نبوده‌اند، حماقت است.

فرقه‌ی بهائیت، ورود و کارشکنی خود را در عرصه‌ی فعالیت‌های سیاسی ایران، از سال 86 و با شروع انتخابات مجلس شوری اسلامی آغاز نمود. این فعالیت‌ها، پس از انتخابات سال 88 ریاست جمهوری، برای ساقط نمودن نظام اسلامی ایران، رنگ تازه‌ای به خود گرفت و کینه‌های رهبران این فرقه نسبت به نظام اسلامی سرباز کرد و به حرمت‌شکنی روز عاشورا منجر شد.

بهائیان مدعی آوردن شریعتی جدید توسط پیشوایانشان و بالتبع نسخ دین اسلام هستند. برای اینکه بدانیم آیا به راستی بهائیت، دینی الهی بوده، لازم است اعتقادات آن‌ها را با سه اصل اساسی ادیان توحیدی بسنجیم. اما می‌بینیم که این سه اصل با ادعاهای پیشوایان بهائی، این مسلک از این اصول تهی بوده و لذا نمی‌توان آن را دینی الهی خطاب کرد.