پیامبرخوانده‌ی بهائیت در حالی مطالعه‌ی یک خط از شِبه آیات خود را بهتر از قرائت تمامی کتاب‌های اولین و آخرین می‌دانست که حتی در یک کپی‌برداری ساده از آیات قرآن نیز عاجز بوده است. کپی‌برداری‌هایی که بعضاً با غلط‌های فاحشی همراه بوده؛ همان غلط‌های فاحشی که پس از چندین‌بار از اصلاح شِبه آیات بهاء، همچنان خودنمایی می‌کنند!

بهائیان در پاسخ به اینکه چرا پیشوایان بهائی بر خلاف سنّت الهی در نزول کتاب به زبان قوم، بسیاری از کتاب‌های خود را به زبان عربی نگاشته‌اند، اهمیت زبان عربی در آن زمان را به عنوان توجیه برمی‌شمارد. اما به راستی اگر پیشوایان بهائی با عربی‌نویسی قصد جلب توجه مردم و علما را داشتند، پس چرا با غلط‌نویسی مجبور به اصلاح مجدد آثار خود شدند؟!

وحید رأفتی (از مبلّغین بهائی)، وجود تعداد بیشماری از اشعار دیگران و کلمات عامیانه در نوشته‌جات به اصطلاح وحیانی پیامبرخوانده‌ی بهائی را موجب جذاب شدن کلام او برشمرده است! اما این ادعا در حالیست که پیامبرخوانده‌ی بهائی چنین روش نگارشی را دلیل بر اکتسابی بودن علوم نویسنده و نشان بر بطلان شخص مدعی دانسته است.

دومین پیشوای بهائیت عبدالبهاء، با برجسته‌سازی اشتباه صبح ازل در ذکر یک آیه‌ی قرآنی، اقدام او را تحریف و نشان بر جهل او برشمرده است. اما جالب است بدانیم پیشوایان بهائی، حتی از یک اشکال مخالفین خود نمی‌گذرند و آن را نشان بر جهل و تحریف او برمی‌شمارند، اما در عین حال، اصلاح نوشته‌های به اصطلاح وحیانی بهاء را نادیده می‌گیرند!

پیامبرخوانده‌ی بهائی در یکی از الواحش ابیدقلیس و فیثاغورث را هم‌عصر با حضرت داوود و سلیمان (علیهما السلام) دانسته است. این در حالیست که بین این‌دو فیلسوف با دو پیامبر الهی، حدوداً 500 سال فاصله بوده است. بنابراین چگونه می‌توان بهائیت را مطابق با علم دانست در حالی که این اشکال بزرگ نقل تاریخی توسط مدعی پیامبری آن رُخ داده است؟!

به اعتراف منابع بهائی، نوشته‌جات به اصطلاح وحیانی حسینعلی نوری، به مرور زمان طبق صلاحدید کاتبش اصلاح شده‌اند. اما اگر تنها دلیل حقانیت پیامبران نزول آیات است؛ پس چگونه تنها دلیل حقانیت حسینعلی نوری مصون از خطا نیست؟! آیا پیامبرخوانده‌ای كه ادعای علم الهی و خطاناپذيری دارد، از يافتن ايرادات نوشته‌های خود عاجز بوده است؟!