برای درک حقایق و حوادث تلخ تاریخی، دشمن شناسی و جریان شناسی آن برهه از تاریخ ضروری می باشد. با نگاه و بررسی تطبیقی به احوالات و رشادت‌ها و گفتارهای حضرت علی (علیه السلام) قبل از جریان شورای سقیفه و نسبت به بعد از بیعت، می‌توانیم فلسفه صبر حضرت، در برابر دستان ریسمان بسته و حق غصب شده و فدک از دست رفته را درک کنیم.

حادثه دردناک خانه زهرا، دل هر انسان آزاده را به درد می‌آورد. دختری که داغ از دست دادن پدر بر دلش سنگینی می‌کرد با صحنه‌های دلخراشی مواجه ‌شد که از حد تصور خارج است. چه کسی دیده است که با انسان داغ دیده این‌گونه رفتار کنند؟ هنوز از دفن پدر فارغ نشده بود که با خانه سوخته مواجه شد و با دردی جانکاه زندگی کوتاه را سپری کرد و در نهایت شهیده شد.

یکی از شبهاتی که پیروان وهابیت در موضوع فاطمیه به شیعیان وارد می‌کنند این شبهه می‌باشد که چرا حضرت علی (علیه السّلام) شیر خدا، فاتح خیبر، سکوت کرده و کوچک‌ترین اعتراضی ننموده است. حضرت علی (علیه السّلام) موظّف بود از همه مظلومان و مخصوصا از ناموس خود دفاع نماید. چرا او از همسرخود که دختر پیامبر بود دفاع ننمود؟

از مهم‌ترین شبهاتی که وهّابیت با تحریک احساسات مردم، به منظور تشکیک در هجوم به خانه وحی و شهادت حضرت زهرا (علیها السّلام) مطرح می‌کنند، این شبهه می‌باشد که اگر به فاطمه (علیها السّلام) حمله شد چرا علی (علیه السّلام) دست به شمشیر نبرد؟ که در پاسخ می‌گوییم تا مهاجان به آن مقصود اصلی و شوم‌ دست پیدا نکنند.

بعد از رحلت پیامبر، امت آن حضرت چنان برخوردی با فاطمه زهرا انجام دادند، گویی پیامبر فرزند دختری نداشت، اما برخی از اصحاب او چنان ظالمانه در حق او جفا کردند که بعد از مدتی کوتاه و با صدماتی که برای دفاع از حریم ولایت و خلافت به حق همسرش کشیده بود به شهادت رسید و تا ابد غاصبان خلافت را در بوته‌ی نقد و سؤال باقی گذاشت.