جایگاه کرامت در صوفیه
اقطاب و بزرگان صوفیه با انجام دادن کارهای خارقالعاده تلاش دارند که خود را برحق نشان دهند؛ در صورتی که این کارهای خارقالعاده همیشه منشأ الهی ندارند.
![](https://www.adyannet.com/sites/default/files/styles/thumbnail/public/media/image/islam/khrmt_skhtgy.jpg?itok=JsAuY-Uk)
برخی از صوفیه، اولیای خود را به صرف داشتن کرامت، مورد قبول میدانند، اما برخی از متاخیرین ایشان کرامت را امری موثر در قبول شیخ ندانسته و آن را امری فرعی قلمداد میکردند. با وجود این دو تفکر در صوفیه مساله کرامتتراشی ظهور پیدا کرد و همین امر موجب شد تا کرامت واقعی در لابلای کرامات ساختگی گم شود.
![](https://www.adyannet.com/sites/default/files/styles/thumbnail/public/media/image/islam/by_twjhy_600x350.jpg?itok=9N7lYzRe)
صوفیان نخستین تا قرن چهارم توجهی به مساله کرامت نداشتند و کرامات را فقط بعنوان گواهی برای یقین قلبی در سیر و سلوک تلقی میکردند. اما وقتی که صوفیه به شخص محوری روی آورد و توجه به اولیاء در میان صوفیه به مسالهای اساسی مطرح شد، انحرافات مبنایی ایشان کلید خورد و توجه ویژه به کرامات اولیاء از جمله انحرافات اساسی صوفیه شمرده شد.