مذهب تشیع هیچ‌گاه در اعتقادات خود دچار انحراف نگشته است، چرا که تابع و دنباله رو عقاید اهل بیت پیامبر است و اشتباه اعتقادی در این مذهب به مراتب کمتر از فرق و مذاهب دیگر اسلامی است. این مذهب در برخی از اعتقاداتش با دیگر مذاهب اسلامی اختلاف اساسی دارد، که آن در اکثر مسائل اصول دین نیست، بلکه در برخی از آن و در فروع دین است و در رأس آن می‌توان به موضوع امامت و ولایت اشاره کرد که از مباحث بسیار داغ و مهم در این مقوله است.

بحث توحید از مباحث اصلی پس از ظهور اسلام بوده است و میان مشرکان و پیامبر اکرم روی داد. پیامبری که در اوج تنهایی در سرزمین عربستان، مردم را به طرف یکتا پرستی دعوت کرد. البته این در حالی بود که در مفهوم و محتوا مشرکین و پیامبر اختلاف نداشتند، و این اختلاف در دهه‌های بعدی بین مذاهب گوناگون روی داد. اهل سنت بحث توحید را به دو قسم ربوبی و الوهی تقسیم کردند و قائلین به غیر این دو را کافر و مشرک برشمردند، در حالی که شیعه آن را به اقسام وسیعتری تقسیم نمود

اندیشه ی سید قطب و محمد قطب، تأثیری عمیق بر جامعه‌ی عربستان نهاد. تحت تأثیر این اندیشه، وهابیان که سال ها خودشان را با معنی ارائه شده از جانب محمد بن عبدالوهاب درباره‌ی توحید سرگرم کرده و مراقب قبرها بودند و گمان نمی‌کردند که مفهوم دیگری نیز در این باره وجود داشته باشد، به ناگاه با قرائت جدیدی روبرو شدند که با توحید ساختگی آن‌ها منافات داشت.

اعتقاد به جسمانیت خداوند موضوعی است که بدون در نظر گرفتن پیامدهای منفی آن از سوی بعضی فرقه هایی که خود را منسوب به اسلام می‌دانند نشر می‌شود.

از شبهاتی که پیروان وهابیت در مبحث عزاداری به شیعیان وارد می‌کنند این شبهه می‌باشد که هرگونه نداء به غیر «الله»، یعنی صدا کردن و کمک خواستن از هر کسی جز «الله»، مثلاً گفتن «یا حسین» شرک است. و شدیدتر از آن را درباره‌ی این قسمت از دعای «فرج امام زمان» وارد کرده‌اند که می‌فرماید: «یامحمّد یاعلیّ، یاعلیّ یامحمّد إکفیانی فإنّکما کافیان...