عبدالبهاء، آموزه‌ی اُلفت و محبّت را ابداع و اختراع پدر خود عنوان کرده است. اما این پیشوای بهائی در برخی مواقع، دُمب خروسش بیرون زده و به غیرابداعی بودن آموزه‌ی اُلفت و محبّت توسط پدرش اعتراف کرده است. بنابراین در منطق بهائیت، چگونه ادعای اختراع آموزه‌ی اُلفت و محبّت، با اعتراف به تقلیدی بودن آن قابل جمع است؟!