ابن ابی‌الدنیا در کتاب «من عاش بعدالموت» ماجراهایی را از تصرف برخی از انسان‌ها، بعد از مرگ نقل می‌کند. ماجرای تکلم زید بن خارجه و مردی انصاری؛ ماجرای خندیدن ربعی پس از مرگ؛ از همین‌رو مشخص می‌شود که اعتقاد به تصرف اولیاء الهی در عالم، آن هم پس از مرگشان، اعتقادی صحیح و متقن به‌حساب می‌آید.