هنگامی که پروردگار توانای جهان را شناختیم، و بر عجز و احتیاج و بندگی خود پی بردیم، قهرا در مقابل پروردگار متعال خضوع و خشوع نموده، و آن طوری که مقتضای مرحله ی عبودیت و نیازمندی است رفتار خواهیم کرد.
و آداب و وظائف عبودیت، بوسیله ی انبیائی که از جانب پروردگار جهان مبعوث می شوند، معین ومقرر شده، و قسمت اعظم و اهم ادیان الهی از این جهت تشکیل می شود.
و به طوری که شخص خدمتگزار و نوکر نمی تواند وظائف مخصوصه ی خود را روی فهم و فکر و سلیقه ی خود تشخیص داده و بدون تصویب و تقریر مولای خویش انجام وظیفه بدهد. همچنین ما نمی توانیم وظائف عبودیت و آداب بندگی خود را نسبت به پروردگار متعال روی تشخیص و نظر و سلیقه ی شخصی خویش معین نموده و طبق همان سلیقه عبادت و اطاعت کنیم.
اینست که رسول اکرم صل الله علیه و آله و سلم در کتاب احتجاج در پاسخ بت پرستان عرب می فرماید: شما از کجا فهمیدید که پروردگار جهان به این عبادت (که در مقابل بت ها بخاطر تقرب به خدا خضوع می کنید) راضی است؟ و از کجا تشخیص دادید که این عمل موجب قرب به پیشگاه احدیت است؟ آیا خداوند چنین دستوری را به شما داده است؟ آیا احتمال نمی دهید که پروردگار جهان از این رفتار شما کاملا ناراضی و غضبناک باشد؟
پس ما باید بدانیم که: عبادت و اطاعت هنگامی پسندیده و مطلوب واقع می شود که مطابق میل و در خواست و تقاضای مولی باشد، وممکن است کارگری بیست و چهار ساعت با نهایت صمیمیت و جدیت روی تشخیص و نظر شخصی خود مشغول کار و خدمتی باشد، و از کار او به جز زحمت و خسارت و ضرر مولی عایدی حاصل نگردد، و اگر بیکار می نشست، مطلوب تر و پسندیده تر و نافع تر بود.
اینست که بزرگان و متخصصین در علوم حقوق و فقه گفته اند: عبادات توقیفی است، و کسی نتواند طبق میل و روی خواهش نفس خویش عبادتی را جعل کرده ، و مطابق سلیقه ی خود خدای جهان را پرستش نماید.
ولی این معنی در آئین جدید قرن نوزدهم الغاء گردیده است.