برخي نابخردانه سعي بر آن دارند كه تشيع را جدا از اسلام و روند شكل گيري آن را به ايرانيان نسبت دهند و از اهداف انتقام جويانه آنان پس از شكست از اعراب سخن گفته اند.(1)

گروهي ديگر مدعي هستند كه، ايرانيان با ايجاد و تقويت تشيع و ... آن را وسيله اي براي حفظ آداب و سنن و رسوم كهن خود تلقي نموده اند.(2)

اما مطلب حق كدام است:

با اندكي بررسي، پژوهش و تحقيق در مي يابيم شيعه مذهبي است الهي و اسلامي كه به امر خداوند و دستور پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم به ما رسيده و با امامت اهل بيت عليهم السلام استمرار يافته است.

ايرانيان عقل گرايانه و آزادي خواهانه اسلام را پذيرفته و پس از پيامبر اعظم به دنبال كسي بودند كه رهبري و ولايت او حقيقي بوده و بتواند به خوبي صراط مستقيم و سعادت رستگاري ابدي و جاودان را هدايتگري نمايد. آنان كمال مطلوب را در اين سخن پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم، يافتند كه فرمود:

« ان تولّوا علياً تجدوه هادياً مهدياً يسلك بكم الطريق المستقيم ».(3)

اگر ولايت علي عليه السلام را بپذيريد او را هدايتگري هدايت شده مي يابيد كه شما را به سوي راه مستقيم رهبري مي كند.

پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم متعدد و متكرر خلافت بلافصل علي عليه السلام و اصالت و حقانيت شيعه را بيان فرموده اند، اما به دليل اختصار تنها به يك حديث كوتاه، اما داراي انبوه معنا و گوياي واقعيت اشاره مي كنم.

« علي و شيعته هم الفائزون يوم القيامة »(4)

علي و شيعيان او در روز قيامت رستگارانند.

عشق و علاقه ايرانيان به اهل بيت عليهم السلام باعث جانبازي و جان نثاري ايرانيان براي اهل بيت به خصوص امام حسين گرديد. حضور ايرانيان در كربلا براي حمايت از امام حسين چشمگير بوده است.

دانشمند بزرگ علامه باقر شريف قرشي، با ذكر نام دوازده تن از ايرانياني كه در كربلا شهيد شده اند مي نويسد:

« سپاه امام حسين عليه السلام در كربلا از دو عنصر عرب و موالي غير عرب تشكيل شده بود، برخي از موالي افتخار ايراني بودن را داشتند».(5)

ايرانيان از صدر اسلام تاكنون پناهگاه و حمايت كننده مومنين واقعي و شيعيان علي عليه السلام بوده اند. برخي از شيعيان به ويژه علويان كه از ظلم و جنايت بني اميه و بني عباس به ستوه آمده بودند، به اهالي طبرستان ايران پناه آورده و همراه شيعيان طبرستان به صورت جدي نهضت و مبارزه عليه حكام جور را شروع و منشاء آثار و دگرگوني هاي ارزنده و فراواني شدند.

محمد جواد حاجيلو مي نويسد:

« علويان طبرستان با الگو قرار دادن حماسه خونين عاشورا (61 ه.ق) در برابر بيدادگري ها و انحرافات خلفا ايستادگي و مجاهدت بسيار كردند، سرانجام در جستجوي كانون مبارزاتي، دور از تعرض حكام اموي و عباسي، به طبرستان كه به اقتضاي موقعيت خاص آن، پناهگاه مبارزين و مجاهدين به شمار مي رفت، روي آوردند و با استفاده از زمينه مساعد فرهنگي، سياسي و اجتماعي منطقه، نخستين حكومت مستقل شيعي (250 ه.ق) را در ايران ايجاد كردند ».(6)

لذا با اندكي بررسي، پژوهش و تحقيق، بطلان نظرات و چنين ادعاهايي ثابت شده و روشن مي شود كه چنين شبهاتي از روي عناد و تعصب و به دور از واقعيت است.

پي نوشت:

1. الفاظ المقرنه، ج 3، ص 190؛

    مذهب تشيع و آرمان هاي ملي ايرانيان، ص 88؛

    ريشه هاي تاريخي تشيع در ايران، ص 45، مجمع جهاني شيعه شناسي، 1386.

2. احمد امين، فجر السلام، ترجمه عباس خليلي، ج 2، ص 122، تهران، 1316 شمسي.

3. خوارزمي، المناقب، ص 299؛

    ابن عساكر، ترجمة الامام، ج 3، ص 93-90؛

    خطيب بغدادي، تاريخ بغداد، ج 11، ص 47 و ...

4. علامه مناوي، كنوز الحقائق، ص 82 و 83؛

    فرائد السمطين، ج 1، ص 156؛

    حسكاني، شواهد التنزيل، ج 2، ص 356 و ...

5. پژواك بردگان در نهضت حسيني، ج 6، ص 378.

6. محمد علي حاجيلو، ريشه هاي تاريخي تشيع در ايران، ص 77، مجمع جهاني شيعه شناسي، قم، 1386.