پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ «احمد بن اسماعیل بصری»، یکی از مدعیان دروغین مهدویت است که در کتاب «متشابهات» اهانت‌های زیادی به اهل‌بیت علیهم‌السلام کرده است.

در این کتاب، وقتی از احمد الحسن سؤال می‌شود «معنی فرموده امام حسین علیه‌السلام در دعای عرفه که می‌فرماید «الهی مرا از گمراهی ذلت نفس خویش خارج کن و مرا از شک و شرک خویش طهارت بخش» چیست؟ او با جسارت تمام این‌گونه پاسخ می‌دهد؛ شرکِ نفسی جزء مخفی‌ترین انواع شرک است که در واقع همان خودبینی و منیت (انا) است که باید مقداری از آن در وجود انسان باشد. ... منظور امام حسین علیه‌السلام، این نوع و این معنا از شرک بود که همراه هر بشری هست».[1]

قرآن کریم از زبان حضرت لقمان علیه‌السلام، شرک را ظلم بزرگ می‌داند. «وَ إِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَ هُوَ یَعِظُهُ یَا بُنَیّ لَا تُشْرِکْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظِیمٌ»؛[2] «(به خاطر بیاور) هنگامی را که لقمان به فرزندش (در حالی که او را موعظه می‌کرد) گفت: پسرم! چیزی را همتای خدا قرار مده که شرک، ظلم بزرگی است»، طبق آیه ابتلاء، مقام امامت به کسی خواهد رسید که در دوران زندگی خویش، ظالم نباشد؛ فرات کوفی در تفسیر خویش از امام باقر علیه‌السلام در روایتی، معنای ظالمین را در آیه ابتلاء این‌گونه نقل کرده است: «مراد از ظالمین، آن ظالمینی هستند که مشرک شدند و برای بت‌ها، حیوانی را سر بریدند».[3]

طبق این تفسیر، کسانی که در وجودشان شرک داشته باشند، صلاحیت برای امامت ندارند؛ این در حالی است که هیچ گاه امام حسین علیه‌السلام، به خداوند شرک نورزیده؛ پس نمی‌توان صفت شرک را به امام حسین علیه‌السلام نسبت داد.

«احمد بن اسماعیل بصری»، در کتاب «متشابهات خویش»، صفت منیت را نیز به امام زمان عجل‌الله‌فرجه نسبت داده و می‌نویسد: «امام عصر عجل‌الله‌فرجه، دارای منیت و شرک است» و می‌نویسد: «و در پایان غیبت صغری، این حجاب برای امام مهدی عجل‌الله‌فرجه برداشته می‌شود که هرگز بعد از آن، هراسی به دل ایشان راه نمی‌یابد و هرگز شرکی از جنس غرور و منیت برای ایشان، به خاطر این گشایش باقی نمی‌ماند».[4]

این کلام در مورد امام حسین و امام زمان علیهماالسلام، عدم معرفت او را به جایگاه امام معصوم می‌رساند. او به عنوان کسی که مدعی است فرزند و امامِ بعد از امام زمان عجل‌الله‌فرجه است هنوز معرفت به مقام شامخ امامت ندارد! حال آنکه در آیات و روایت متواتر، از طهارت اهل‌بیت علیهم‌السلام از هر شرک و منیت و گناه صحبت به میان آمده است. خداوند متعال می‌فرماید: «إِنَّمَا یُرِیدُ اللهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً»؛[5] «بی‌گمان، خدا اراده کرده است تا آلودگی را از شما اهل‌بیت [پیامبر] بزداید و شما را پاک و پاکیزه گرداند». حال یک سؤالی که باقی مانده، این است که دیگر چه مجالی برای اتباع احمد بصری بعد از این اهانت دجال بصره باقی می‌ماند؟!

پی‌نوشت:

[1]. متشابهات، احمد بن اسماعیل، اصدارات انصار، بی‌تا، بی‌جا، ج۲، ص۱۱.
[2]. سوره لقمان، آیه ۱۳.
[3]. کوفی، فرات بن ابراهیم، تفسیر فرات الکوفی، مؤسسة الطبع و النشر فی وزارة الإرشاد الإسلامی، تهران، اول، ۱۴۱۰ ق، ص۲۲۲.
[4]. متشابهات، احمد بصری، انتشارات انصار، بی‌تا، بی‌جا، ج۴، ص۱۰۸.
[5]. سوره احزاب، آیه ۳۳.