برده‌داری مدرن در کره جنوبی
.
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ به گزارش ایسنا به نقل از خبرگزاری یونهاپ: « ساعت کاری در کره جنوبی که یکی از بیشترین ساعات کاری در بین کشورهای جهان بود، با 1.3 ساعت کاهش در هفته در سال ۲۰۱۸، به ۵۲ ساعت کار در هر هفته رسید تا این کشور امسال، در رده سومین کشور از نظر بیشترین ساعت کاری در جهان قرار گیرد. همچنین دولت این کشور حداکثر ساعت مجاز برای اضافه کاری در طول هفته را نیز ۲ ساعت کاهش داد. قانون کاهش ساعت‌کاری در کره جنوبی، به دنبال افزایش مشکلات ناشی از کار بیش از حد و کم شدن ارتباط اعضای خانواده‌های کره‌ای با یکدیگر در سال گذشته ابلاغ شد.
به گفته سازمان توسعه و همکاری اقتصادی، کره جنوبی با ۱۹۶۳ ساعت کار در سال در جایگاه سوم قرار دارد. ساعت کاری زیاد به یکی از معضلات بزرگ در کشورهای توسعه یافته تبدیل شده است، به گونه‌ای که انجمن کار و جامعه کره جنوبی هشدار داده است کار کردن بیش از حد، مردم این کشور را در معرض مشکلات جدی سلامت جسمی و روحی قرار داده است.»[1]
یکی از مسائلی که مردم کره درگیر آن هستند آمار بالای خودکشی و افسردگی است که بیکاری از عوامل آن است، اکثر جوانان کره جنوبی تحصیل کرده و به دنبال کار هستند، اما تعداد مشاغل خوب محدود است؛ از این رو برای اینکه بتوانند مخارج زندگی خود را تأمین کنند، مجبورند در مشاغلی که ساعات کار بالائی دارند، مشغول به کار شوند. جوانان کره‌ای وقتی مشغول کار می‌شوند، با درآمد حاصل از شغل خود می‌توانند امرار معاش کنند، ولی مسئله بعدی این است که ساعات کار بالا و فشار و استرس بالای شغلی، باعث شده تا از لحاظ روحی و روانی آسیب ببینند.
هزینه‌های زندگی در کشور کره جنوبی بسیار بالا است. مردم برای تأمین هزینه‌های زندگی مجبورند که این فشار و سختی کار را تحمل کنند. نکته مهم این است که شرکت‌ها و کمپانی‌های بزرگ مانند سامسونگ، ال جی، هیوندای (Hyundai) و ... سود اصلی این ساعات کاری بالا را می‌برند و می‌شود گفت: فعالیت بالای کاری یک نوع برده‌داری نوین است که مخالف انسانیت و اخلاق است. در گذشته انسان‌ها، انسان‌های دیگر را به استثمار و بردگی می‌گرفتند و ثمره اصلی زحمت‌های یک برده متعلق به مالکش بود. در حال حاضر همین مسأله وجود دارد و عموم مردم برده‌های کمپانی‌ها و شرکت‌های بزرگ هستند. این ساعات کار بالا نه تنها دلخواه مردم نیست بلکه موجب ناراحتی‌های روحی و روانی شخصی و همچنین آسیب‌های اجتماعی شده است؛ به حدی که، خود دولتمردان کره بر این مطلب اذعان دارند. اما نظام سرمایه‌داری راضی به آزاد کردن برده‌های خود نیست. به نظر یک نهضت جهانی مبارزه با این نوع برده‌داری نوین باید ایجاد شود. مسؤلیت آگاه‌سازی و روشنگری در این رابطه بر عهده نخبگان، هنرمندان، فعالین فرهنگی و ... است.
متأسفانه بعضی هنرمند‌نماها، نه‌تنها در این جبهه، مخالف با برده‌داری نیستند؛ بلکه به‌طور کامل در خدمت این نوع برده‌داری ایستاده و به نفع این نظام سرمایه‌داری و برده‌داری فعالیت می‌کنند. به‌طور مثال بی‌تی‌اس در آهنگ‌های خود، «تلاش کردن» را بسیار مورد توجه قرار می‌دهد و به مخاطبان می‌گوید این تلاش و کوشش است که باعث می‌شود موفق شوید. به درستی که نظام برده‌داری می‌خواهد مردم در راستای منافعش تلاش کنند. البته اصل تلاش و کوشش مورد پسند است ولی در جایگاه برده‌داری به نفع برده‌داران است.
خانم «هریت توبمن»[2] برده‌ای فراری بود که در آمریکا، نقش فراری دهنده، بردگان را برعهده داشت. مشهور است که وی بیان داشته است که سخت‌تر از فراری دادن بردگان و مسیر طولانی راه را طی کردن و خطرات دستگیری، این بود که بردگان را متقاعد کنم که برده‌اند؛ و اگر می‌توانستم برده‌های بیشتری را به برده بودن خود متقاعد کنم، می‌توانستم هزاران نفر دیگر را آزاد کنم.
مشکل اصلی بی‌تی‌اس، کی‌پاپ و ... به‌صورت عام‌تر موج کره‌ای، این است که مردم کره و مخاطبانش را شستشوی ذهنی می‌دهد که در سیستم برده‌داری نوین باقی بمانند.
پی‌نوشت:
[1]. سایت تابناک، تیتر خبر: بیشترین ساعت کاری متعلق به کدام کشور است؟ کد خبر:۸۶۹۵۳۳ تاریخ انتشار: ۲۴ دی ۱۳۹۷.
[2]. خانم هرییت تابمن، در سال 1821 در ایالت «مریلند» به دنیا آمد و در روز دهم ماه مارچ سال 1913 در شهرستان «اوبورن» از دنیا رفت. وی ملقب به موسای ناجی بردگان و مریم رهایی‌بخش است. او در طول آغاز انقلاب بردگی و جنگ داخلی به تنهایی موفق به نجات حدود 300 نفر از بردگان دربند، گردید.
محمد جواد نصیری
افزودن نظر جدید