پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ امنیت یکی از نعمت‌هایست که همیشه مورد کفران واقع شده و بشر تا زمانی که از آن برخوردار است، نسبت به آن بی‌توجه می‌باشد و شاکر این نعمت بزرگ نیست همانطور که در روایت نبوی به این حقیقت اشاره شده است: « نِعْمَتَانِ مَكْفُورَتَانِ الْأَمْنُ وَ الْعَافِيَةُ[1] دو نعمت است که قدر آن دانسته نمی‌شود امنیت و عافیت.»

در عصر کنونی بشر به خاطر خوی استعمارگری کشورهای غربی، روزگاری را سپری می‌کند که در نقاط مختلف کره زمین، روزی نیست که جنگ و کشتاری به خود ندیده و همه این درگیری های در جهان، حاصل منافعی است که عاید کشورهای استعمارگر می‌شود و نقشه استعماگران برای رسیدن به منافع زودگذر دنیا، این است که کشورها  را به جان یکدیگر بیاندازند.

در حكومت امام زمان(عجّل اللّه‌تعالى‌فرجه) در همه زمينه‏‌ها امنیت به جامعه باز مى‌‏گردد و مردم در محيطی پر از امنيّت به زندگى خود ادامه مى‏‌دهند؛ امنيّتى كه بشر در هيچ روزگارى مانند آن را نديده است. چنانچه در روایتی از امیرالمؤمنین(علیه السلام) در مورد امنیت زمان حکومت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) نقل شده است که: «وَ لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا لَأَنْزَلَتِ السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ لَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا وَ لَذَهَبَتِ الشَّحْنَاءُ مِنْ قُلُوبِ الْعِبَادِ وَ اصْطَلَحَتِ السِّبَاعُ‏ وَ الْبَهَائِمُ حَتَّى تَمْشِيَ الْمَرْأَةُ بَيْنَ الْعِرَاقِ إِلَى الشَّامِ لَا تَضَعُ قَدَمَيْهَا إِلَّا عَلَى النَّبَاتِ وَ عَلَى رَأْسِهَا زِينَتُهَا  لَا يُهَيِّجُهَا سَبُعٌ وَ لَا تَخَافُهُ[2] اگر قائم ما قيام كند، آسمان بركت هاى خود را فرو مى ريزد و زمين گياهانش را مى روياند و كينه و دشمنى از دلهاى بندگان رخت برمى‌بندد و درندگان و چرندگان با هم مى‌سازند، تا آنجا كه زنِ زيور (/زنبيل) به سر، عراق را تا شام مى‌پيمايد و جز بر سبزه‌ها گام نمى‌نهد و هيچ درنده‌اى آشفته و هراسانش نمى‌كند.» در نتیجه عصر حکومت امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) عاری از هرگونه عامل ناامنی می‌باشد و بشر به آرزوی دیرینه خویش که جهانی بدون درگیری و خونریزی است، خواهد رسید.

پی نوشت:

[1]. ابن بابويه، محمد بن على، الخصال، جامعه مدرسين - قم، چاپ: اول، 1362ش، ج‏1 ؛ ص34.

[2]. همان، ج‏2 ؛ ص626.