پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ قائلین به جواز قمه زنی در مقابل فتوای مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) و سایر مراجع تقلید شیعه به بدعت بودن اینگونه امور، موضع گرفته و مدعی هستند که اگر قمه زنی بدعت است، پس سینه زنی هم بدعت است؛ چرا فتوای به بدعت بودن این امر داده نشده است؟

در مقابل این ادعای بی اساس باید ابتدا گفت:
بدعت یعنی: وارد کردن چیزی در دین، پس از پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که از آن نهی شده یا در خصوص آن روایتی نیست و ذیل احکام کلی دینی هم جای نمی‌گیرد.(1)
به‌ عبارت‌ دیگر بدعت‌ آن‌ است‌ که‌ کسی‌ گفتاری‌ یا کرداری‌ در دین‌ وارد کند و در گفتار و کردار خویش‌ به‌ صاحب‌ شریعت‌ و نمونه‌های‌ متقدم‌ و اصول‌ محکم‌ دینی‌ استناد نورزد.(2)
سینه زنی نمی‌تواند از مصادیق بدعت باشد؛ زیرا عزاداری به صورتِ زدن به سینه، از صدر اسلام نیز مرسوم بوده است؛ در زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و امامان (علیهم‌السلام) در عزای عزیزان به ویژه در شهادت حمزه سید الشهدا و سپس در شهادت سالار شهیدان حسین بن علی (علیهماالسلام) و سایر شهیدان كربلا مرثیه می‌خواندند و تا حدودی به سر و سینه می زدند (شبیه سینه زنی امروزی) و گریه می‌كردند و زنان بی‌تابی نشان می‌دادند.

در روایتی نقل شده است که برخی از زنان مسلمان در عزای پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به سر و سینه خود می‌زدند و عزاداری می‌کردند.
عایشه می‌گوید: «(زمانی كه پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از دنیا رفت) من به همراه بقیه زنان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)  سینه می‌زدیم و من به صورتم می زدم.»(3)

علاوه بر این باید گفت:
قمه زنی بر خلاف سینه زنی به عنوان یک شیوه عزاداری غیرمعمول در سوگواری سالار شهیدان (علیه‌السلام) همواره توجه افكار عمومی جهان اسلام و دنیای خارج را به خود معطوف داشته است و از آنجایی که دشمنان اسلام و شیعه به بهانه‌های واهی سعی بر مخدوش نشان دادن چهره شیعیان، اعتقادات و باورهای آنها دارند‏ در فضای مجازی و رسانه‌ای که در اختیار دارند، با برجسته سازی و بزرگ نمایی این شیوه عزاداری سعی در مخدوش ساختن چهره شیعیان و به زیر سؤال بردن باورهای مذهبی شیعیان دارند و می‌كوشند شیعه را مذهبی دور از منطق، خرافی و خشن  معرفی كنند‏.‏
مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) حتی در مورد حدود سینه زنی نیز می‌فرمایند که اگر به نحو متعارف و به گونه‌ای باشد که از نظر عرفی از مظاهر حزن و اندوه در عزاداری محسوب شود، اشکال ندارد.(4) (یعنی حتی اگر سینه زنی موجب وهن مذهب و اضرار به نفس و به شکل نامتعارف باشد، جایز نیست.)

در نتیجه باید گفت، از مجموع احادیثی که در رابطه با اصل عزاداری امام حسین (علیه‌السلام) و نیز از سیره مستمره ائمه (علیهم‌السلام) می‌توان استفاده کرد، این است که عزاداری امام حسین (علیه‌السلام) بایستی توأم با شکوه، فریاد، هیجان، اشک و ناله برخاسته از مکتب عاشورا باشد و طبیعی است که لباس سیاه پوشیدن، راه اندازی دسته‌جات، دسته‌های سینه زنی به شکل معقول و متعارف و همراه با وقار، حزن، اندون و ماتم، تا حدی که موجب وهن اسلام و اضرار بر نفس نباشد، نقش مثبت و سازنده در شکوه و شور مجالس عزا دارد و نمی‌توان آن را نفی کرد.

پی‌نوشت:
1. طریحی‌، فخرالدین، مجمع‌ البحرین‌، ج۱، ص۱۶۴، به‌ کوشش‌ محمود عادل‌، تهران‌، ۱۴۰۸ق‌/ ۱۳۶۷ش‌.
2. راغب‌ اصفهانی‌، حسین، المفردات‌، ج۱، ص۳۹، به‌ کوشش‌ محمد سیدکیلانی‌، بیروت‌، دارالمعرفه‌.
3. أحمد بن محمد بن حنبل، أبوعبدالله، مسند الإمام أحمد بن حنبل، ج43، ص269، محقق: شعیب الأرنؤوط - عادل مرشد، إشراف: د عبدالله بن عبدالمحسن تركی، مؤسسة الرسالة، چاپ اول. «... قُبِضَ وهو فی حَجْری ثُمَّ وَضَعْتُ رَأْسَهُ على وِسَادَةٍ وَقُمْتُ أَلْتَدِمُ مع النِّسَاءِ واضرب وجهی.»
4. خامنه‌ای، سیدعلی، اجوبة الإستفتائات، ص236، تهران: انتشارات الهدی، چاپ هفتم.