پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ هر ساله با فرا رسیدن ایام ماه محرم، مفتیان وهابی به تبعیت از نیاکان خود با عداوتی که نسبت به اهل بیت (علیهم‌السلام) دارند، شبهاتی را مطرح می‌کنند؛ در یکی از شبهاتی که از سوی آنان مطرح شده آن است که با وجود تشنگی شدیدی که بر امام (علیه‌السلام) و اهل بیت ایشان وجود داشت، چرا و به چه دلیل برای ایشان بارانی نبارید و حضرت تشنه کام بودند.وهابیون می‌گویند، شیعیان معتقدند که دعاهای امام حسین (علیه‌السلام) نزد خداوند متعال مستجاب است و ائمه معصومین (علیهم‌السلام) هرگاه دعا کنند، خدای رحمان اجابت می‌کند؛ در نتیجه اگر شرایط قحطی آب بود، چرا و به چه دلیل امام (علیه‌السلام) برای آمدن باران دعا نکردند؟ و یا آنکه چرا خدای رحمان برای ایشان باران را از آسمان نازل نکرد و فرو نفرستاد؟

در پاسخ به این شبهه یک نکته بیان می شود:
بر اساس سنت الهی آزمایش و امتحان که در قرآن کریم نیز به آن اشاره شده، انبیاء الهی و اوصیاء آنان نیز در طول حیات با برکتشان قطعاً به آن مبتلا خواهند شد. گرسنگی و تشنگی که در روز عاشورا نیز به امام حسین (علیه‌السلام) تحمیل شد، یکی از موارد امتحان الهی حضرت بوده است. قرآن کریم از این نوع بلاها و امتحانات یاد می‌کند و می‌فرماید: «وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ (بقره/155) البته شما را به اندكى ترس و گرسنگى و بينوايى و بيمارى و نقصان در محصول مى‌آزماييم و شكيبايان را بشارت ده.»
اسارت زنان و کودکان و ترس بازماندگان صحرای کربلا از انواع و اقسام حوادث پیش‌رو و گرسنگی و تشنگی، همه به نوعی از همان موارد آزمون و امتحاناتی است که امام حسین (علیه‌السلام) و اصحاب حضرت در کربلا به آن مبتلا شده‌اند. البته لازم به ذکر است که در سوی دیگر میدان نیز به نوعی دیگر، لشکریان یزید مورد ابتلا و امتحان قرار گرفته بودند و آنان نیز در همان روز به گونه‌ای دیگر محک و آزمایش شده‌اند.

نکته ای که در اینجا از اهمیت فراوانی برخوردار است آن است که خدای رحمان از ابتدای خلقت می توانست که مسیر دنیا را برای اولیاء و انبیاء الهی هموار کند و آنان برای تبلیغ دین خدا از اسباب ظاهری و باطنی استفاده کنند تا اوامر پرورگار عالم وجود، اطاعت شود، اما اراده الهی به خلاف آن تعلق گرفت و دنیا را توأم با سختی و میدان آزمایش قرار داد.
مرحوم کلینی در کتاب شریف کافی با بیان فرمایش امیرالمومنین (علیه‌السلام) که اشاره به این موضوع دارد به نقل از حضرت می‌نوبسد: «اگر خداوند سبحان می‌خواست برای آن پيامبرانی که مبعوث فرمود، خزانه‌های طلا و معادن طلای ناب را باز کند و همچنين به آنان کشتگاه‌های باغها را عطا فرمايد و پرندگان آسمان و حيوانات وحشی زمين‌ها را با آنان همراه و همدم کند، می‌توانست. اگر خداوند سبحان به انبياء خود چنين امتيازاتی می‌داد، آزمايش ساقط می‌شد و پاداش باطل می‌گشت و اخبار پيامبران از بين می‌رفت و برای کسانی که دستورات خداوندی را پذيرفته بودند، پاداشهای مردمی که از آزمايشات سربلند بيرون آمده بودند، واجب نمی‌گشت و مردم با ايمان شايستگی پاداش انسان های احسانگر را نداشتند و الفاظ (چه زشت و چه زيبا) معانی حقيقی خود را ارائه نمی‌دادند. ولکن خداوند سبحان رسولان خود را در تصميم‌هايی که برای ابلاغ دين خداوندی می‌گرفتند نيرومند ساخته و در پديده‌های ظاهری که با چشمان حسی ديده می‌شوند، ناتوان کرده بود، با قناعتی که دلها را پر می‌کرد و چشمها را بی نياز می‌ساخت و با فقر و نيازمندی که آزار آن چشمها و گوش‌ها را پر می‌ساخت.»(1)

در این خطبه که به خطبه قاصعه مشهور است و در کتاب شریف نهج البلاغه وجود دارد، حقایقی بیان شده که بر اساس آن، دلیل امتحانات الهی، مشخص شدن ارزش هر انسان در بلاها و آزمون‌ها است.
آنچه مشخص است، سنت الهی است که بر آن بوده و خواهد بود که اولیاء الهی نیز همانند سایر مردم باشند و خزائن آسمان و زمین برای آنان همانند دیگر مردمان باشد، تا سنت آزمون و ابتلاء که از سوی خداوند تعیین شده بود، ساقط نشود. در حادثه ناگوار و جانسوز کربلا نیز امام حسین (علیه‌السلام) بر اساس این سنت عمل کردند و به همین دلیل، برای باریدن باران دعا نکردند و همچنین از معجزه و کراماتی که داشتند نیز بهره نبردند؛ اما در پایان باید گفت، قرآن کریم پاداش مؤمنین واقعی را اینگونه بیان می‌کند: «أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ (بقره/157) صلوات و رحمت پروردگارشان بر آنان باد، كه هدايت يافتگانند.»

پی‌نوشت:
1. الكافی، كلينى، ج4، ص198، دار الكتب الإسلامية - تهران، چاپ چهارم، 1407 ق. «لَوْ أَرَادَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ لِأَنْبِيَائِهِ حَيْثُ بَعَثَهُمْ أَنْ يَفْتَحَ لَهُمْ کنُوزَ الذِّهْبَانِ ... »

محمدجواد مهریار