پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حادثه غم انگیز ترور سه روحانی شیعه توسط وهابیت خبیث و شکستن حرمت حریم حضرت علی ابن موسی الرضا (علیه السلام) در شانزده فروردین ۱۴۰۱ ما را بر آن داشت تا نگاهی کوتاه بر تفکرات و اقدامات تروریستی دو فرقه استعمارساز وهابیت و بهائیت داشته باشیم.

در تفکر وهابی و بهائی، شیعیان مشرک دانسته شده [1] و در این بین، علمای شیعه به دلیل روشنگری علیه ماهیت باطل این فرقه ها، اصلی ترین دشمن آنان به حساب می آیند. لذا از همان آغاز تا جایی که توانستند به ستیز با شیعیان پرداخته و خون شیعه و علمای آن را بر زمین ریخته اند.

جریان بهائی گری همچون وهابی گری در کنار ترور فکری علمای شیعه، به ترور فیزیکی ایشان هم دست زده اند. چنان که اسلاف بهائی، آنجا که احساس کمترین قدرتی در خود یافتند، در یک نمونه، به طرح ریزی و اجرای عملیات ترور عالم وارسته شیعه، علامه محمدتقی برغانی ملقب به شهید ثالث دست زدند.

پیروان مسلک علی محمد باب (که امروزه بهائیان از آنان به نیکی یاد کرده و مسلک خود را امتداد و بشارت داده شده توسط آن می‌دانند)، وقتی مقابله فکری و روشنگری شهید ثالث علامه محمدتقی برغانی با جریان انحرافی خود را تاب نیاوردند، او را در محراب عبادت با سلاح سرد بی‌رحمانه مجروح و به شهادت رساندند.[2]

آری؛ از عملیات های انتحاری وهابیت میان شیعیان در مساجد و بازارها گرفته تا ترور علما و پیروان مذهب شیعه توسط اسلاف بهائیت، همگی حکایت از راه راستین مذهب شیعی دارد. اما در پاسخ به فرقه های انحرافی که با ترور قصد ایجاد ارعاب میان پیروان و علمای مذهب شیعه را دارند، فرمایش امام زین العابدین (علیه السلام) را خواهیم گفت: «أَ بِالْقَتْلِ تُهَدِّدُنِی یا ابْنَ زِیادٍ أَ مَا عَلِمْتَ‏ أَنَ‏ الْقَتْلَ‏ لَنَا عَادَةٌ وَ کرَامَتَنَا الشَّهَادَةُ [3]؛ آیا مرا از مرگ می‌ترسانی، مگر نمی‌‏دانی که کشته شدن برای ما یک موضوع عادی بوده و شهادت مایه‌ی سربلندی ما است.»

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: محمد بن عبدالوهاب، رسالة في الرد على الرافضة، تحقیق: ناصر بن سعد الرشيد، ناشر: جامعة الإمام محمد بن سعود، الرياض، المملكة العربية السعودية، ص 42؛ اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 4، صص 141-140.
[2]. جهت مطالعه بیشتر، بنگرید به مقاله: شهید ثالث، قربانی خشونت‌طلبی بابیان! کلیک کنید...
[3]. سید بن طاووس، اللهوف علی قتلی الطفوف ، تهران: جهان، ترجمه فهری زنجانی، 1348 ش، ص 162.