پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ احمدالحسن (مدعی یمانی) یکی از دلایل حجیت خود را حدیث الغیبة شیخ طوسی می داند و آن را وصیت ذکر شده برای امامت خود ذکر می کند. در مطالب قبلی اشکالات بسیاری به این حدیث و استدلال احمدالحسن شده است.[1]

اشکال دیگری که به استدلال احمدالحسن به این روایت می توان کرد این است که حدیث موسوم به وصیت هیچ گونه دلالتی بر احمد اسماعیل بصری ندارد و یکی از شروط مهم (در روایات متعدد آمده) این است که وصیت معروفه باشد یعنی مصداق وصیت در بین مردم شناخته شده باشد و در این صورت است که وصیت یکی از راه های شناخت حجت خدا و دلیلی بر حجت خدا است.

روایت اول از امام رضا (علیه السلام)است؛ «ابن ابى نصر گويد: به امام رضا (علیه السلام) گفتم: وقتى كه امام بميرد با چه امام بعد از او شناخته شود؟ فرمود: امام نشانه‌ها دارد: يكى اين‌كه بزرگترين پسرهاى پدر خود مى‌ باشد و داراى فضيلت و وصيت است و معروف است به طورى كه يك شتر سوار كه از خارج وارد شهر مى‌شود، مى پرسد: فلان امام به كه وصيت كرده؟ مى گويند: به فلانى، و...»[2] در این روایت بوضوح امام می فرماید مصداق وصیت باید شناخته شده و معروف باشد.

همچنین روایت دیگر از امام صادق (علیه السلام) است که؛ «عبد الأعلى گويد: به امام صادق (علیه السلام) گفتم: آن كه به ناحق بر مسند امامت جسته و مدعى آن است چه دليلى بر رد او است؟ فرمود: از احكام حلال و حرام از وى پرسند، سپس رو به من كرد و فرمود: سه دليل هست كه در كسى جمع نباشد جز اين كه‌ به حق صاحب مقام امامت است:
الف) اولى‌ و احق باشد نسبت به امام سابق بر خود.
ب) سلاح نزد او باشد.
ج) وصىّ معروفِ امام سابق باشد به طورى كه وقتى تو وارد شهر مدينه شدى از عموم مردم و از بچه‌ها پرسيدى: فلان امام به چه كسى وصيت كرده؟ بگويند: به فلان پسر فلان.»[3] پس وصیت باید معروفه و مشخص باشد.

در روایت دیگر از امام صادق (علیه السلام) آمده است: «حفص بن بخترى گويد: به امام صادق (علیه السلام) عرض شد: با چه چيز امام شناخته مى‌شود؟ فرمود: به وصيت معروفه و...»[4]

سوال؛ کجا احمدالحسن وصیت معروفه دارد؟ آیا وی در نزد مردم شناخته شده است؟ وی حتی در بین اقوام خود شناخته شده نیست و بالاتر از آن او را طرد و نفی کرده اند، پس چگونه وی را امام می خوانید؟

پی‌نوشت:

[1]. «اشکالات به حدیث موسوم به وصیت»
[2]. ترجمه اصول کافی، شیخ کلینی، کمره ای، اسوه، قم، ج 2، 382.
[3]. همان، ص 383.
[4]. همان.