در کتاب متشابهات وقتی از احمدالحسن سوال می‌شود «معنای فرموده امام حسین (علیه‌السلام) در دعای عرفه که می‌فرماید: «الهی مرا از گمراهی ذلت نفس خویش خارج کن و مرا از شک و شرک خویش طهارت بخش» چیست؟ او با جسارت تمام این‌گونه پاسخ می‌دهد: «شرکِ نفسی که جزو مخفی‌ترین انواع شرک است، که در واقع همان خودبینی و منیت است که باید مقداری از آن در وجود انسان باشد. وی در ادامه می‌گوید: «و منظور امام حسین این نوع و این معنا از شرک بود، که همراه هر بشری هست.» [متشابهات، ج 2، ص11]

این کلام، عدم معرفت وی را می‌رساند. این یعنی کسی که مدعی است فرزند و امامِ بعد از امام زمان است هنوز معرفت به مقام شامخ امامت ندارد! مگر نه این‌که آیه قرآن می‌فرماید: «إنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا [احزاب/33] اى اهل بيت، خدا مى‌خواهد پليدى را از شما دور كند و شما را پاك دارد.»

امام (علیه‌السلام) در دعای عرفه تابلویی از خداوند ترسیم کرده و صفات خداوندی را در آن نوشته است. همچنین تابلویی از انسان رسم نموده و صفات و احوال وی را در آن آورده است. انسان هر چقدر در انسانیت خود به کمال برسد، باز هم در محضر خدا، عبد و بنده‌ای بیش نیست.