در یکی از منابع مربوط به قانون جذب چنین آمده است: «به نمادهایی از ثروت، مثل اسکناس، چک و تصاویر شمش‌های طلا خیره شوید و با آن‌ها معاشقه کنید؛ و بگویید که ای اسکناس‌ها شما را کرور کرور بدست خواهم آورد؛ من عاشق شما هستم... .»[1]

آیا انسانی که تمام تفکرات و اندیشه‌اش غرق در پول و مظاهر دنیایی باشد، می‌تواند به خدا فکر بکند؟

پی‌نوشت:

[1]. آزمندیان علیرضا، تکنولوژی فکر، تهران، ص 237-238.