پایگاه جامع فرق، ادیان ومذاهب_ در کتب حدیثی اهل‌سنت، بر اهمیت کربلا و رنج و مصیبتی که در آن سرزمین بر اهل بیت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) وارد شده روایات فراوانی وجود دارد؛ حتی بعضی از محدثین معروف اهل سنت، روایاتی که در آن نحوه‌ی شهادت و آوردن خاک کربلا از جانب جبرئیل خدمت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آمده را بیان کرده‌اند. عایشه همسر پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیز یکی از جمله کسانی است که با ذکر این خبر، پرده از اهمیت خاک مقدس کربلا برداشته است.
طبرانی، عالم نام آشنای اهل سنت در کتاب خود به نقل از عایشه می‌نویسد: «جبرئیل برای رسول خدا مقداری خاک سرخ رنگ آورد و به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) عرض کرد در این خاک، فرزندت حسین کشته می‌شود که نام آن سرزمین، طف است. هنگامی‌که جبرئیل از محضر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مرخص شد، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در حالی‌که در دستانشان خاک کربلا بود و گریه می‌کردند، [از اتاق] خارج شدند و به من فرمودند: ای عایشه! جبرئیل برای من خبر آورد که فرزندم حسین در سرزمین طف به شهادت می‌رسد.»[1]
یکی از حقوق مهمی که قرآن کریم ادای آن را بر عهده‌ی هر مسلمانی واجب می‌داند و در حقیقت، آن را اجر و مزد رسالت نبی اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) معرفی می‌کند، مودت اهل بیت (علیهم‌السلام) است.[2] جدای از دوست داشتن پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اهل بیت ایشان خصوصاً حضرت اباعبدالله الحسین (علیهم‌السلام) به عنوان سبط رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و وارث ایشان، زیارت قبر آنان، عهدی الهی است که در روایات اهل سنت به آن اشاره شده است.
به نقل از محدثین اهل سنت، زیارت مضجع شریف رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) همانند بیعت با ایشان در زمان حیات حضرت است. عده‌ای از مسلمانان در زمان حیات طیبه‌ی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اهل بیت ایشان توفیق تشرف به محضر مبارک آن انوار طیبه را داشته‌اند و از خورشید فروزان وجودشان، کمال بهره را برده‌اند ولی امروز که توفیق نصیب ما نشده تا همانند مسلمانان صدر اسلام، پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و ائمه‌ی هدی (علیهم‌السلام) را در حیات جسمانی‌شان ملاقات و با آنان بیعت کنیم، امر شده‌ایم تا با حضور کنار قبور مطهر آنان، بیعت خود را به صورت آشکارا اعلام کنیم.
حسن بصری که نزد علمای اهل سنت، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است، در حدیثی نقل می‌کند: «پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: هر کس مرا بعد از وفاتم زیارت کند، همانند آن است که مرا در زمان حیاتم زیارت کرده است و هر کس که مرا درک نکرده و با من بیعت نکرده سپس بعد از وفاتم به شهر مدینه بیاید و بر من سلام فرستد و مرا در کنار قبرم زیارت کند، در حقیقت با من بیعت کرده است.»[3]
آن‌چه که مشخص است، شیعه با هدف اطاعت از امر خدای رحمان و به قصد ادای مزد رسالت، حضور در مشاهد مشرفه بالاخص کربلای معلی را به عنوان هدیه‌ای بی‌نظیر خدمت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) تقدیم می‌دارد. شیعیان با اشک‌های خود در مصیبت ظلمی که به خاندان وحی شد و با قدم‌هایی که در مسیر حرم حسینی بر می‌دارند، به نوعی هدیه‌ای در حد توان را به محضر مبارک رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) تقدیم می‌کنند؛ لذا در روایات اهل‌سنت بیان شده که اگر کسی برای زیارت برادر دینی خود و دادن هدیه به او راهی شود، در قبال هر قدم، اجر و پاداشی خاص، کسب می‌کند.
ابومسهر از علمای اهل سنت درباره‌ی ثواب و مزد پیمودن مسیر برای دادن هدیه به برادر دینی در کتابش می‌نویسد: «سعید بن جبیر گفت: هر کس برای برادر دینی خود هدیه‌ای ببرد، خداوند برای هر قدمی که بر می‌دارد یک حسنه می‌نویسد و یک گناه از او محو می‌کند.»[4] نکته‌ی مهم در این روایت آن است که هدیه‌ مادی و دنیایی به یک مؤمن این‌چنین ارزش و ثواب زیاد دارد، حال اگر پیاده‌روی مسیرکربلا، هدیه‌ای در قبال مزد رسالت پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) باشد، نمی‌توان بیان کرد که برای هر قدم چه ثوابی شامل حال اهداکننده می‌گردد.
یکی از مواردی که خدای رحمان برای آن ثواب بی‌شماری معین کرده، زیارت برادر ایمانی است. ابن ابی‌اسامه سنی مذهب که از محدثین قرن سوم هجری است، در کتابش می‌نویسد: رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در آخرین خطبه خود فرمودند: «هر کس برادر مسلمان خویش را زیارت کند، برای هر قدمی که بر می‌دارد تا آن‌که برود و بازگردد، ثواب عملش برابر است با آزاد کردن صد هزار بنده و از او صد هزار گناه پاک می‌شود و برای او صد هزار درجه نوشته می‌شود.»[5] باید گفت پروردگار عالم در قبال زیارت و دیدار یک مؤمن از برادر ایمانی‌اش، این پاداش عظیم را عنایت می‌کند، پس برای زواری که با پای پیاده به قصد زیارت قبر امام حسین (علیه‌السلام) که اصل و فرع و اول و آخر ایمان است و کسی است که ایمان از او نشأت می‌گیرد، چه اجر و مزد و پاداشی عنایت خواهد کرد؟!

پی‌نوشت:
[1]. طبرانی، المعجم الكبير، مكتبة الزهراء - موصل – 1404هـ، چاپ دوم، تحقيق: حمدی بن عبدالمجيد سلفی، ج3، ص107. «عن عَائِشَةَ: ... أَنَّ فيها مَضْجَعَهُ.» جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. آیه 23 سوره شوری
[3]. حسن بصری، فضائل مكة، مكتبة الفلاح - كويت - 1400، تحقيق: سامی مكی العانی، ج1، ص37. «وَقد رُوِيَ عَن النَّبِي (ص) ... فقد بايعني.» جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[4]. أبو مسهر، نسخة أبی‌مسهر، دار الصحابة للتراث - طنطا - 1410، چاپ اول، تحقيق: مجدی فتحی سيد، ج1، ص67. «قال سعيد بن جبير إنه ليس من رجل ... ويحط عنه بها سيئة» جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[5]. ابن أبی‌أسامة، مسند الحارث، محقق: د. حسين أحمد صالح الباكری، مركز خدمة السنة والسيرة النبوية - مدينه منوره، چاپ اول، 1413هـ. ج1، ص321. «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ وَابْنِ عَبَّاسٍ قَالَا:... وَيُكْتَبُ لَهُ بِهَا مِائَةُ أَلْفِ دَرَجَةٍ» جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.

محمدجواد مهریار