پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از دیرباز یکی از راه‌های فرار از توجیه منطقی اعتقادات دینی در مسیحیت، "گزاره‌ی ایمان می‌آورم تا بفهمم" را ترویج کرده‌اند. از ترتولیان که از آباء متقدم مسیحیت است گرفته تا آگوستین و الهی‌دانان بعد از او از جمله آنسلم و آکویناس، بعد از عجز از اثبات منطقی آموزه‌هایی چون تثلیث، فدا، تجسد مسیح و و گناه نخستین، بحث تقدم ایمان بر عقل را پیش می‌کشند و بیان می‌کنند اول باید این آموزه‌ها را قبول کنیم (ایمان بیاوریم) بعد خواهیم فهمید. حال آن‌که سوال مطرح می‌شود طبق چه دلیلی باید یک آموزه را پذیرفت که بعد آن را بفهمیم؟ به عنوان مثال با چه ملاکی باید بین هندویسم و اسلام و مسیحیت و یهودیت و... ایمانمان را انتخاب کنیم که بعدا بفهمیم؟ هرگونه حساب کنیم باید برای عقل جایگاهی در جهت انتخاب ایمان قائل باشیم و الا ایمان بی‌دلیل خواهد بود.

هرچند که این کشیش مدعی است در طول تاریخ هیچ کس نتوانسته با عقل ایمانش را اثبات کند ما درست‌تر این بود که بگوید در طول تاریخ مسیحت هیچ کسی نتوانسته به این موفقیت برسد چرا که در اسلام اصولی است که نه تقلیدی بلکه تحقیقی‌اند و باید هر شخصی با عقل و منطق خود به آن برسد، و می‌رسد.